woensdag 28 december 2016

2016, een echt Rotjaar...

'Wat een #Rotjaar,' lees ik overal over 2016. 
Ik zet het nog eens op een rijtje:

CHEZ BROOD
In januari vindt tijdens een spetterend repetitieproces het rockspektakel over Herman Brood  langzaam vorm. De première begin februari oogst vooral fijne reacties en lovende recensies. Alleen al om de verbijsterende personificaties van de drie vrienden Brood, Chabot en Deelder door Stefan Rokebrand, Owen Schumacher en Tibor Lukacs. De 'strakke band' onder leiding van Jan Rot(i) wordt overal speciaal genoemd. De daaropvolgende maanden is alleen al het frequente bezoek van de Brood-familie een groot compliment. En wat dacht je van 9 nominaties voor de Musical Awards... (uitslag 12 januari).


'STEL DAT HET ZOU KUNNEN...'
In maart wordt Jans inzending 'Stel dat het zou kunnen...' genomineerd voor de Annie MG Schmidt-prijs. Het clipje doet het goed op YouTube...


Op zondagmiddag 10 april komt een droom ook werkelijk uit...



#NIEUWE CD
Terwijl in juni nog een week De La Mar wordt bijgeboekt, neem ik met de jongens van de Chez Brood Band een nieuw album op, met vooral eigen liedjes die soms al decennialang op de plank liggen. We hebben ze tijdens de soundcheck ingestudeerd en slingeren ze in hoog tempo op de band.
Als digitaal vakantieplaatje komt 'Zomersingle uit', een bewerking van een vergeten Streetbeatsliedje uit 1979, Single in Summer. Malik Besseghir maakt opnieuw het clipje...



15 JAAR GETROUWD
Op 11 juli staat Jan met de vier Rotjes op het podium van de Hitklup in Paradiso, een zelfgebakken kinderkoor voor Grocer Jack (Excerpt from a Teenage Opera).
Twee dagen later zijn Jan en Daan 15 jaar getrouwd. Een mooi moment om de jarenlang opgespaarde Rotpolonaises uit familiefilmpjes eens aan elkaar te plakken op een lied van de nieuwe cd, bewerking van een eigen live-nummer uit 1982. De titel 'I can't believe that you are gone' krijgt een tegenovergestelde strekking. Het refrein:
'Ik wil alleen nog maar met jou en voor de rest laat seks me koud
De parenclub voor monogamen, wij samen, al zoveel jaar getrouwd
Genade, genade, zo word je samen oud...'




VERHUIS
Al twee jaar wonen de Rotjes op een etage in Antwerpen, om de hoek van school, terwijl de fijne Burgemeesterswoning in Ossendrecht te koop staat. Als er zich een prachtig oud huurhuis in Antwerpen aandient, wordt Ossendrecht verhuurd binnen de leegstandswet, en zijn wij definitief over met alle spullen. Nu acht minuten met de bakfiets van school.
In het nieuwe huis meteen een rolletje in het derde clipje van #Stopdetijd zoals het album inmiddels gaat heten. Met Ik ben pas 17, een lied uit 'Jong &Veelbelovend', over mijn Jaren 70, waarvan de tournee het najaar wordt hervat.




BOEK + PLAAT
  

In september verschijnt de cd #stopdetijd, een maand later ook een bundel met (bijna) alle teksten en vertalingen uit (bijna) veertig jaar door mij of anderen uitgebracht.
In de Volkskrant verschijnt een van de mooiste recensies die ik ooit kreeg, alleen de kop al...





















VREEMDE KOSTGANGERS
Tijdens de zeer succesvolle tournee 'Vreemde Kostgangers' van Boudewijn de Groot, Henny Vrienten en George Kooymans spelen ze ook Paulus Potterlaan, waarvoor Boudewijn de muziek schreef. Ik zie ze in Carré, drie van die iconen met jouw liedje, dat raakt.













KONINKLIJK
Diezelfde avond zing ik bij Pauw een vegatekst op Old Mac Donalds als lijstduwer van de Partij voor de Dieren, en zit diezelfde week tijdens het hoofdgerecht naast Koningin Maxima aan tafel bij de 'uitblinkerslunch' op Paleis Noordeinde. Kan zelfs bij Koning Willem Alexander even mijn Wilhelmus-hertaling kwijt.




OP NAAR 2017

Op stapel staan een project met *** waarover later meer, vanaf april An + Jan Vakantiealbum en na de zomer een nieuwe theatersolo over mijn Jaren 80.
En vast voor de agenda: zondag 3 december 2017 (en dus niet 10, zoals eerder vermeld) vieren we mijn 60e verjaardag in Carré met wederom Grote Vrienden die mijn teksten zingen.
Het thema wordt Jaren 60. Frank Sinatra deed My Way in 1968 dus mogen we deze dan ook spelen,
de afsluiter van #stopdetijd, die ik inzong terwijl de camera liep, met de geruststellende gedachte dat Sinatra nog twintig jaar te leven had na opname.
Dank aan fans, volgers en andere geïnteresseerden. Iedereen de beste wensen natuurlijk. En dat 2017 maar weer een echt Rotjaar moge worden!*


*En ja, over 2016 als rotjaar qua aanslagen, onvriendelijkheid, geliefde doden en blaaskaken aan de macht weer een ander keertje. Maar er gebeurden ook goeie dingen, en niet alleen voor mij :-)

maandag 26 december 2016

WEG WHAM! (1986)

Dat was schrikken gisteren rond 23:00 op Twitter ineens het bericht: de BBC meldt de dood van... 'Huh?' 'WTF?' 'OMG!'  Binnen een paar minuten is #GeorgeMichael Trending Topic. En natuurlijk bedenkt iedereen voor zichzelf het eerst: 
1. Dat heet pas Last Christmas
2. Schrikjaar 2016 met Prince, Bowie, Cohen 
3. Wie past op Madonna? 
4. 53, veel te jong.
En zeker heb ik hier wel een paar platen van George Michael in de kast staan. Knappe zanger, knappe liedjes. Hield ook van zijn versie van Song of the Siren van Tim Buckley. 
Maar voor mij blijft hij eeuwig verbonden aan een 'traumatische ervaring' 
Als toenmalig 'reporter voor lastige klussen' van Muziekkrant Oor reisde ik met een Hitkrantbus vol fans naar het afscheidsconcert van Wham op 28 juni 1986. Hier de ingekorte versie...



Weg Wham!
1986. Na in korte tijd alle hitlijsten ter wereld te hebben uitgewoond houden George Michael en Andrew Ridgeley, het voor gezien. Als multimiljonairs op hun drieentwintigste, speelt Wham! zijn eigen finale op Wembley en de Hitkrant organiseert een driedaagse reis naar Whammy Londen. 
Er lijkt een goed verhaal in te zitten. 
Maar als vriend Jimmy en ik in Utrecht onder het pseudoniem Harry van Nieuwenhoven in een van de vier bussen zijn gestapt, begrijp ik dat ik een ding over het hoofd heb gezien: de conseqenties voor mezelf. De eerste uren gaat het nog, een beminnelijk schouwspel. Schuchtere koppies - één jongen op vier meisjes - een enkele vader of moeder met spruit en uiteraard Wham! op de buscassette. 
Voorbij de Belgische grens begint het gekakel: we zijn in het buitenland! Gesprekken dwalen nog wel eens af naar de come-back van de Dolly Dots, de teksten van A-ha, de swing van Matt Bianco en de vriendin van Simon le Bon, maar draaien toch voornamelijk om de twee geile rokkenjagers die zoveel om elkaar geven - zoals hun vriendschap volgens beproefd Hollywood recept is geëxploiteerd ter ontroering van de fans. Waarbij Michael het als hetero net iets beter doet dan Freddie Mercury.
‘Als ze van die korte broekjes dragen ga ik naar huis.’
‘Ik hoop dat George z’n coup-de-soleil in heeft.’
‘Ik vind het toch zo lullig voor Andy, en ook voor ons fans, het is een rotstreek.’
‘Als ik maar niet steeds hoef te huilen straks.’
Ik knoop wat gesprekjes aan, maar veel zinnigs komt er niet uit en ik word misselijk van het stelselmatig gebruik van de woorden gaaf, werelds en onwijs. Mijn act van medefan is meedogenloos doorgeprikt nu ik niet weet wat de ‘pudding-mix’ is, en als ik me tenslotte bekend maak als OOR-reporter betrekken de gezichtjes. Dat is toch dat blad dat altijd van die stekelige dingen over de boys schrijft?
De cassette gaat harder, uit 49 keeltjes klinken de woordelijk meegezongen teksten, en als het bandje voor de vierde maal is langsgeweest, mummelen ook de laatste twee passagiers mee.
Ik heb er zes uur Wham! opzitten, als we in Calais de boot opmogen. Een oase van rust. Half zeven Engelse tijd, ik ben nog slapper dan de koffie. In de restauratie zit Black Uhuru. Ze worden genegeerd. Black wie? Nooit van gehoord. Meer aandacht is er voor de fonkelnieuwe vreemde bankbiljetten die nu toch echt uit de portemonneetjes mogen. En misschien wachten George en Andy hen wel op in Dover! 
Een vader koestert zijn dochters. Ze slapen, en ook hij kan een gaap niet onderdrukken. Met zijn tong brengt hij omstandig zijn gebit op de plaats. Ja, hij ziet er tegenop, maar het moet maar. In zijn tijd mocht hij nooit naar concerten, dat zal zijn kinderen niet overkomen. En Wham! is zo kwaad nog niet tenslotte.
Vanaf Dover is het weer goed raak. De Bad Boys en Wham Raps, drenzen genadeloos voort. Ik krijg een sterke behoefte tot Einstürzende Neubauten of iets dergelijks en beklaag Bart Chabot, die voor dit tripje had bedankt. Hij miste het kwaad in de pop? Hier ligt het voor het oprapen.
Halverwege Londen een verrassingsstop. Daar sta je dan, als weldenkend mens, om half negen ‘s morgens in the middle of nowhere in een kringetje om een oubollige kontenknijper van het reisbureau die cameraatjes staat te verloten aan de eerste Wham!-fan die een hardgekookt ei kan laten zien.
Terug in de bus is het bandje voor de achtste keer toe aan Last Christmas en krijg ik het stellige vermoeden dat ik binnen afzienbare tijd verschrikkelijk ga instorten. Mijn reisgenoot heeft dat zien aankomen en blijkt bij het pompstation een walkman te hebben gescoord en het Requiem van Mozart. De combinatie van oor en oog is van een volstrekte disharmonie, die me even van geluk overweldigt. Maar Wham! gaat harder en sijpelt door. Daarbij de stem van de reisleider. We zijn verkeerd gereden, sorry. De beloofde paar uur rust in een hotel worden teruggebracht tot een half uurtje verfrissen voor de bofkonten wiens kamers al zijn schoongemaakt. De onze niet. Uit de hotellobby klinkt I’m your Man. Jimmy staat op janken, ik wil dood. 
Voor de poort van Wembley maken we na kort telepathisch overleg rechtsomkeert, nemen de metro naar het centrum en beleven in een petit restaurant een gezamenlijke nervous breakdown, eer we de moed hebben verzameld terug te gaan. 
Het betreden van Wembley werkt als een nieuwe hoed. Anders dan bij ons vinden volwassenen het hier geen schande om voor Wham! op te komen draven en opgeschoten jongens dragen Wham!-shirts zonder voor mietje te worden uitgemaakt.
Klokslag zeven scheurt het doek, en daar zijn ze weer, de liedjes. Ik ken ze allemaal, al haal ik ze soms door elkaar. In mijn hoofd streep ik ze af: wat geweest is, is geweest. De toegift, nog een toegift, George en Andy die elkaar snikkend in de armen vallen. Tranen wegpinkend zoeken we de uitgang.
Achteraf had ik natuurlijk beter moeten weten en een vliegtuig charteren. Geld speelt geen rol wanneer de geestelijke gezondheid in gevaar komt. Want lieve hemel, die thuisreis. Veertien uur in een afgesloten ruimte, snikheet, joelende kinderen, en aan één stuk door die ene cassette. Achter elkaar, om en om.  De batterijtjes van de walkman zijn al om half elf leeg, vluchten in Mozart met discobeat kan niet meer. Het hamert in mijn kop: het is hun reis, die kids staan in hun recht! Ik kan het niet maken die vervloekte cassette uit dat apparaat te trekken en te vernietigen, te vermorzelen, de feestelijk opgehangen posters van de raampjes te scheuren, die rotkoppen op shirts van de ontluikende tienerborstjes te rukken, de eerste die nu nog de naam George Michael in de mond neemt acuut te elimineren, zo’n krijsend kind te wurgen uit opgekropte wanhoop. 
Hysterische lachbuien wisselen af met heuse tranen. Krampachtig leef ik telkens toe naar de stiltes tussen die gekmakende wijsjes, maar er is altijd wel zo’n blaag die dan valserig krijst ‘Yeyeye ladidadida yeyeyeeh’, het refrein van Edge of Heaven dat me aan de rand van de hel brengt. 
Ik heb stellig besloten definitief en voorgoed alle popmuziek de rug toe te keren, als de meute een half uur voor aankomst wordt bevangen door het Hollandse ‘We zijn er bijna’-gevoel. Nooit, maar dan ook nooit, heb ik het potje met vet zo hartgrondig op tafel gezet. Laat het ‘Olé Olé’ schallen als geen ander en wip op mijn stoel van vreugde tijdens het voetbal-lalala.
Dagen later spoken nog flarden Wham! door mijn kop, zie ik in plafonds en muren de Terrible Twins geprojecteerd en durf me niet op straat te begeven uit angst voor overwaaiende autoradio’s. Maar het is voorbij, ik leef nog en Wham! is dood. Wham bam, thank you mam!















dinsdag 6 december 2016

Okapi Liedprijs 2016: Lucky Fonz III !!!




"Er zijn al zoveel liedjes, het is moeilijk er eentje te maken die nog niet bestaat. Dat het Otto Wichers wel lukt, komt deels door zijn eigenzinnige muzikale opvattingen, maar ook door teksten te schrijven waarbij de ‘ik’ niet automatisch een in liefdesverdriet gedrenkte deuntjesdichter is. 
Zoals ook bij Randy Newmans 'In Germany before the war', neemt dit Zeemanslied halverwege een drastische wending. En dan voel je als luisteraar zowel een wrede grijns opkomen, als een huiver. En de drang het lied onmiddellijk nog een keer op te zetten. 
Jaloersmakend in die zin dat je denkt: shit, ik wou dat ik dit had gemaakt, maar vooral vreugde brengend dat er nog zulke liedjes worden geboren."  
Aldus het 'juryrapport' over de winnaar van de Okapi Liedprijs 2016.


In 2005 ben ik voor mezelf begonnen en heb toen Stichting Okapi/ Stichting Jan Rot opgericht 'ter verrijking van het Nederlandse lied.'
Behalve de organisatie van mijn eigen activiteiten, bekroont die ook hoogstens jaarlijks 'een jaloersmakend lied' met de Okapi liedprijs

Eerdere winnaars waren Henk Hofstede (Bleekwater, 2008), Daniël Lohues (Annelie, 2006) en tweemaal Joop & Jessica in 2005 voor Schemering en in 2007 voor Monniken - (de grote Joop Visser draagt zijn speldjes nog steeds). In 2012 waren het Anneke Van Giersbergen + Martijn Bosman met een liedje uit 'De Beer die geen beer was.'

De winnaars

In de reglementen staat dat de voorzitter en enig jurylid mag besluiten zijn keus voor zich te houden, ofwel geen keus te maken. Zo zijn de winnaars van 2009 en 2010 indertijd niet bekendgemaakt, want die kregen al aandacht genoeg en het is niet de bedoeling dat de prijs een poging lijkt meer licht te werpen op de gever dan op de ontvanger, maar het waren Damaru & Jan Smit (Mi Rowsu/Tuintje in mijn hart) en De Jeugd van Tegenwoordig (Sterrenstof). Wie weet doen we de uitreiking later nog eens.
Lucky Fonz kreeg zijn bekendmaking als Sinterklaassurprise op 5 december 2016 en via het radio 5 programma Volgspot. Eerdere prijswinnaars werden bekend gemaakt tijdens feestoptredens zoals...

2008 Henk Hofstede, tijdens An + Jan Kerstshow in Paradiso
2007 Joop & Jessica tijdens Rotverjaardag in Carré

2006 Daniël Lohues, tijdens An + Jan Nieuw op 1-première in LAKtheater Leiden

2005 Joop & Jessica tijdens Nachtlied-première in Lak-theater Leiden




dinsdag 8 november 2016

KLAAS/KERST-AANBIEDING!

UPDATE: LEES DE VOLKSKRANT:  

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
'Een ware bijbel, die overal moet komen te liggen of staan, van salontafel tot wc, van boekenkast tot ombouw, van nachtkastje tot hoedenplank.' – Boudewijn de Groot
'Waanzinnig interessant en leuk overzicht van vele jaren heel sterk werk' – Maurice Wijnen
'Mooie zameling.  (...) omdat er altijd tongindewangbrutaliteit in zit. Ook altijd beetje ( positieve) jalouzie, zo van : waarom heb IK dit niet bedacht. – Henny Vrienten
'Wat een gaaf boek zeg. Bom vol moois' – Lenette van Dongen

Aldus wat eerste reacties op #Stopdetijd.
En zojuist komen fijne kartonnen enveloppen binnen waar de tekstbundel precies in past.
En dan kan er ook nog een cd'tje bij...
Weet je wat: omdat het feest is... een A A N B I E D I N G ! ! !

Krijg de bundel gesigneerd - (kan ook met opdracht!)
en kies 1 van deze 9 rotplaten erbij:

De palingvissers (vertaalde operahits), Vrolijk Kerstfeest (oa Mud, Slade en Poppys), Hallelujah (Singer songwriters, oa Simon, Springsteen en Costello)
Rot voor jou (half eigen liedjes, half hits), Een Zee van Tranen (1992 scheidingsplaat), Hoop & Liefde (1990, debuut in het NL)
Nieuw op 1(vertaalde nr 1 hits oa In the summertime en Denis), #Stopdetijd met dertien eigen liedjes plus Ik was (my way) en Alle 13 Schubert (en 6 nieuwere klassiekers).

Maak 25,- over op NL32 ASNB 0707 1941 21 t.a.v. J.Rot, en stuur een mailtje met jouw keus en adres naar stichting@janrot.nl



en voor wie het nog niet weet... :-)



dinsdag 1 november 2016

Manager Jan Rot tekent protest aan...

Vorige week kwam mijn tekstbundel van de drukker, en was ik even stil.
"Als het morgen afgelopen is, hoeven jullie in ieder geval niet meer alles bij elkaar te zoeken,"grijnsde ik met stiekem vochtige ogen tegen mijn gezin.
Ik maakte een vlogje, verpakte een paar exemplaren voor de belangrijkste media en ging toen weer verder met waar ik al een tijd mee bezig ben: het vertalen van Cole Porter-liedjes voor een toekomstproject.
Zoals bekend ben ik ook mijn eigen manager en die tekende streng protest aan. 'Het is nu niet de tijd voor nieuwe liedjes. De oogst is van het land, nu moet het naar de handel!'
Ook de kleine mevrouw Rot waarschuwde actie te ondernemen, al was het maar omdat de gang vol dozen stond.

Met tegenzin trok ik tijd uit voor een extra mailtje naar media, waarop meteen twee reacties kwamen, van Volgspot en Taalstaat – wat ik een mooie oogst vond, voldoende om weer achter de piano te mogen kruipen en verder te gaan met mijn nieuwste lied.
Toen ik daar door Jan Manager – lees: mijn geweten – weer achter vandaag was geschopt, bedacht ik om in ieder geval per mail alle theaterprogrammeurs lekker te maken voor mijn programma volgend seizoen – opvolger van Jong & Veelbelovend – onder het kopje:  'Een boek voor een boeking!' Dat was een leuke.

Donderdagavond na Volgspot bij de altijd enthousiaste Hijlco Span dacht ik slim te zijn en het exemplaar voor de redactie van RTL live een paar huizen verderop in de bus te doen, maar die zit niet meer op de 's Gravelandseweg. Dus ben ik zaterdagmiddag na mijn bezoekje aan Taalstraat in Hilversum nog nijver naar Amsterdam gereden, want maandag is er geen postbezorging, en maandag of dinsdag in televisieland kan het verschil uitmaken tussen ja en nee.
(Die vrijdag daartussen heb ik uitsluitend gebruikt voor liedjes, geheel in lijn met dat zinnetje uit mijn tekst voor Boudewijn de Groot dat ik tot mijn meest waarachtige reken: 'Morgen is het zaterdag, dan zullen ze niet bellen/ morgen is het zaterdag dan zijn ze goddank dicht.'

Vandaag is het dinsdag en behalve een aantal bestellingen op de site (dank! dank!) en een paar mooie tweets van oa Kick van der Veer en Maurice Wijnen is er verder nog niet veel gebeurd. Of ja, gisteren nog even telefonisch op radio 5, met Glorietijd (Golden Years) naar aanleiding van een Bowie-site.

'Als jij niets doet, gebeurt er ook niks,' zei Jan Manager net, 'nú moet je het doen. Je moet bellen met die redacties. Als je je kop niet laat zien moet je je stem laten horen. En je hebt nog niet eens recensie-exemplaren gestuurd aan Haagse Post, en de Groene... Alleen een pdf werkt niet. En waarom heeft het Algemeen Dagblad nog niets? En Trouw? Daar zit ook jouw publiek! Of hier... Jacques d'Ancona? Jou altijd goed gezind!'
'Sorry, de grote enveloppen zijn op,' weerde ik zuchtend af,  (was vanmorgen ook al voor de kat zijn viool naar het Belgische belastingkantoor gereden om ze daar te bewijzen dat ik in Nederland al belasting betaal en (vooralsnog) geen inkomsten in Vlaanderen geniet. Wellicht toch verstandig om de Belgische nationale feestdagen uit mijn hoofd te leren: vandaag is Allerheiligen en is alles dicht.)
'Dan moet je enveloppen gaan kopen of bestellen,' brieste Manager, maar ik was al weer met mijn hoofd bij Cole Porter om uit te vinden waarom Dag en Nacht wel klinkt, maar Nacht en Dag niet.
'Bedenk dan een leuk mediading. Met weggeef-acties en prijzen. Selfies uit boekhandels die 'm hebben ingekocht en in de etalage leggen.'
Maar ik luister al niet meer. Night and day, under the hide of me/ There's an oh so hungry yearning, burning inside of me - dat gaat over dingen maken. En de verkoopkant, mmm, misschien wordt het weer eens tijd voor een nieuwe manager, een echte. Maar ja, die schud ik niet zo makkelijk af!















woensdag 26 oktober 2016

#STOPDETIJD




Herfst 1967 stond ik als negenjarig jochie op het strand van Zandvoort en besloot: ik word later zanger. Die avond schreef ik mijn eerste liedje.
Dat is 49 jaar geleden en daarmee gaat nu mijn 'Jubeljaar' in. Volgens de oude traditie een jaar waarin je bouwgrond rust krijgt – uwen akker zult gij niet bezaaien en uwen wijngaard niet besnijden" Leviticus 25:3-4 – en waarin je leeft van de opbrengst van vorige seizoenen. 
Nou, daar ga ik me niet aan houden, maar het is wel een mooi moment om stil te staan bij die oogst. Vorige maand verscheen een cd met een aantal liedjes die nodig moesten worden opgenomen. Nu is er onder dezelfde titel de bundel met bijna alle popteksten en her/vertalingen. 


       

Hij begint met het minialbum van de Streetbeats uit mei '79 en eindigt 300 pagina's later met mijn versie van My way, slotlied van de nieuwe cd. Daartussen staat alles wat door mij of anderen is uitgebracht, met hoesjes en kleine verhaaltjes  – van An + Jan, Anneke Grönloh en Rob de Nijs tot DWDD-band, Boudewijn de Groot of Jan Keizer. Maar ook liedteksten uit Hair en Tommy bijvoorbeeld. 
En heel veel Jan Rot natuurlijk, tot 1990 in het Engels. 

Het titelregister komt nog op de site, maar dat gaat over de 600 en dat is meer dan Bob Dylan, geloof ik. En dan tellen we de klassieke teksten niet eens mee. :-)
Toen ie van de drukker werd thuisbezorgd, was ik er even beduusd van.
Ik heb altijd het gevoel dat 'mijn tijd nog moet komen' - je kent dat wel, 'later als ik groot ben.'
Niet voor niets zing ik op de gelijknamige cd: 'Ik ben pas 17'.
Maar het voelt ook goed om te denken: nou, als het morgen ophoudt... is dit mooi vastgelegd!





Je kan boek en/of cd via mijn site bestellen, maar ook gewoon in de boekhandel of via bol en zo. (binnen 24 uur in huis :-)
Adviesprijs 19,95. 

woensdag 14 september 2016

#stopdetijd





'Alweer een nieuwe symfonie? We hebben er al acht!' zeiden ze tegen Beethoven, maar we hadden die negende toch niet willen missen.
Vandaar presenteer ik met trots mijn 21e cd onder eigen naam. (Met An + Jan, Nachtlied, Palingvissers en Streetbeats kom je op 31 - spaar ze allemaal :-)

Zie hiernaast het persbericht.

Hij staat digitaal via deze link op itunes
Ook handig om fragmentjes te beluisteren.

Maar het liefst verkoop ik 'm uiteraard als echte cd via de rotshop voor een tientje (10!)
En kijk meteen wat er nog meer is.
Bij aankoop vanaf 20,-  gratis verzending!

Je vindt daar ook verhaaltjes per nummer


Hier nog eens in omgekeerde volgorde de eerste drie clipjes...



\





zondag 24 juli 2016

Vereniging tot behoud van boeken, beeld en geluidsdragers...

Ik doe het nog steeds, cd's, boeken en dvd's kopen.
Vorige maand nog die prachtige 111-cd box topklassiek van Deutsche Grammophon, die ze toch nog een keer hebben heruitgebracht omdat de twee originelen tweedehands al boven de 600 euro zaten. Voor nog geen tientje had ik ook de twee country-albums van Ray Charles, die ik alleen versnipperd van ep's en verzamelaars kende. Heerlijk toch om dat eens integraal te horen?
En natuurlijk hebben wij Netflix, maar ik heb de beste films graag in de kast. Via amazon.uk krijg je ze met Engelse ondertitels, tweedehands soms voor onder het pond. The Wolf of Wall street, Fault in our Stars, Grand Hotel Budapest – Leuk toch, zo'n stapeltje bij de post?

Maar ook als muzikant blijf ik in tastbare dingen geloven.
"Waarom staat er zo weinig van jou op Spotify of Tidal, Jan?"
Omdat ik ze daar niet opzet. Ik heb maar een klein publiek, en een enorme dadendrang.
Eén plaat per jaar is het minste.
Duurder dan een tientje wil ik die albums niet maken, maar op studiokosten bespaar ik niet.
Nou, dan moet ik er in eigen beheer echt eerst 's 2000 verkopen, wil ik uit de kosten zijn.
En dan blijf ik ook graag op voorraad, en dat is met bijna 30 (!) albums niet niks.
Zo waren drie 'legendarische' Rotalbums uit de jaren '90 lang niet meer verkrijgbaar. Hoop & Liefde, Een Zee van Tranen en Schout bij Nacht.
'Het niemandsland tussen Pierre Kartner en de Tröckener Kecks' en de 'Nederlandse Roy Orbison' waren kwalificaties over de eerste twee. De mooiste over Schout bij Nacht kwam van Boudewijn de Groot die mij eens oprecht begroette met: "Hoe voelt dat nu, om het mooiste Nederlandstalige album ooit te hebben gemaakt?"
'Dat kan je beter aan jezelf vragen,' weerde ik bescheiden af, 'want dat is Voor de Overlevenden."
(Ik ben nooit zo goed in complimenten ontvangen, maar ik herhaal ze daarna graag in het openbaar, weetjewel.)
Van Boudewijn heb ik laatst ook zo'n mooi boxje gekocht, met al zijn studioalbums in kartonhoesjes. Dat staat dan in de auto, en in twee weken toeren ben je er doorheen. Groot genot.

Ja, mocht er ooit een vereniging komen tot behoud van boeken, beeld- en geluidsdragers, word ik zeker lid. Momenteel ben ik al dagen bezig al mijn eigen teksten en vertalingen door de eeuwen heen bij elkaar te zoeken voor een bundel. Vandaar dat ik om ze te checken die ouwe platen weer eens draaide, en jongens, ik zal niet schijnheilig doen: de tijd is er zeer mild voor geweest. Als buitenstaander zou ik zeggen: "Knappe liedjes, goeie muzikanten, volstrekt eigen stijl en sfeer, staat nog recht overeind." Als maker laat ik het dan slechts bij een verlegen, maar instemmend knikje.

Wie de Jan van die tijd wil leren kennen of weer wil ophalen:

In afwachting van de nieuwe cd eind augustus een fijne aanbieding: samen voor 25.
Los zijn ze een tientje. En in de provisiekast van mijn stichting vind je natuurlijk nog veel meer moois.
Maak het totale bedrag + 2,- euro verzendkosten over op NL32 ASNB 0707 1941 21 t.a.v. J.Rot, Ossendrecht en stuur mij een mailtje op jan @ janrot.nl met je adres, dan gaan ze morgen nog op de bus. 
Bij voorbaat dank, ook namens de Vereniging in oprichting :-)





Voor het idee een clipje voor Pijn van 'een zee van tranen'




'Is dit liefde' van Schout bij Nacht



Lia van Hoop & Liefde, maar dan live




woensdag 13 juli 2016

De Rotjes in Paradiso

Gister met de Rotjes in Paradiso gezongen. Excerpt from a Teenage Opera van Keith West, nummer 1 hit uit 1967, die ik duizend keer heb gehoord zonder dat de tekst tot me doordrong. Het gaat over kruidenier Jaap die al 82 is, zijn ronde door de stad wil doen, maar voelt dat er iets mis is en zichzelf vermaant: 'Grocer Jack, grocer Jack get off your back, go into down, don't let them down, oh no no."
In coupletje twee maakt de stad zich kwaad. Waar blijft ie? Het is al over tienen! In coupletje drie staan ze op het kerkhof.
Als ik tijdens de sound-check tussen dit kinderkoor van eigen kweek kniel en die stemmetjes hoor: "Grocer Jack, grocer Jack/ Is it true what mummy says/ You won't come back? Oh no, no..." schieten de tranen mij in de ogen en niet uit wanhoop.
De jaarlijkse Hitklup in Paradiso is als vanouds uitverkocht en uitgelaten. Dit keer is het thema 'One Hit Wonders'. Ik mag als tweede Borriquito doen, half in vertaling, en spoed mij dan naar mijn gezin op het tweede balkon en zo zien wij onder andere Frank Lammers met Even aan mijn moeder vragenHenk Hofstede met The Letter en Ron Brandsteder met The Elephant Song... 
In de pauze gaan we alvast op de foto voor @schuim van het Parool en ik moet natuurlijk even een selfie maken met supergast George McCrae die ik de cd Jong & Veelbelovend zal sturen voor Pak je Poppie (Rock your baby).  
'Nu een hartaanval krijgen terwijl je daar net over zingt, temidden van je kinderen op het podium van Paradiso, terwijl je nieuwe album vandaag is gemasterd met als laatste liedje de vertaling van My way, dan schrijf je geschiedenis,' grap ik tegen mijn collega's, 'Je moet je moment kiezen...' 
Maar ja, er komen ook nog mensen na ons en dan hebben die hun liedje voor niks ingestudeerd, dus ander keertje maar. 

De Rotjes staan klaar verstopt achter de monitortafel als Leo Blokhuis ons aankondigt. Grappig dat je tot dan alleen met het koorstuk bezig bent, maar nu weet: eerst het liedje goed neerzetten: 'His arms, his legs don't feel so strong/ his heart is weak, there's something wrong/ Opens windows in despair/ tries to breathe in some fresh air...'

Ik maak de microfoon los, en zet de standaard opzij; een beetje meedenken met de fotografen kan nooit kwaad. En daar komen ze, de Rotjes, voorop Maantje Piet van 5, in pianojurk. Een golf van vertedering rolt door de voormalige kerk. Alles gaat zoals we het hebben gerepeteerd maar van de magie hadden we ons geen voorstelling kunnen maken. Wat een geluk hier zo te staan. Halverwege kijk ik even op naar boven, waar mama Daan zit. Is dit kicken?
Nog stuiterend van de adrenaline spulletjes bij elkaar rapen en naar de uitgang: 'Elvis has just left the building,' blijft de standaard gezinsgrap. 
Om half één parkeren we voor de deur in Antwerpen en rock & rollen de Rotjes voor een keer 'zonder eerst nog tandenpoetsen' in hun bedjes. Ik pak nog een slaapmutsje op vandaag 13 juli, vijftien jaar getrouwd. Zestien jaar verkering. 
'Daar had je wel voor getekend, als ze je dit toekomstbeeld hadden laten zien,' lach ik tegen Daan. 'Ja,' knikt ze, 'maar geloofd had ik het niet.'



maandag 18 april 2016

EEN WEEK WINNAAR


Ik ben nu een week winnaar van de Annie MG Schmidtprijs.

Het verhaal hoe ik eraan kom, moet ik zeker nog eens opschrijven.
Het moment dat Stel dat het zou kunnen... ontstond (sommige liedjes worden niet 'geschreven', die zijn er ineens).
De reacties bij het publiek en mijzelf toen ik het de eerste keer live probeerde.
De opname in de studio voor de Jong & Veelbelovend-cd.
De inschrijving bij het Kleinkunstfestival.
De wachttijd.
De nominatie.
Het moment in Bellevue toen de toespraak van de juryvoorzitter alleen nog mijn kant op kon gaan.
Het besef dat je met de prijs in handen je dankwoord houdt en denkt: 'dit neemt nooit iemand mij meer af,' en dan ook besluit met: 'Hier kan ik de rest van mijn leven op teren.'
Een vakjury vindt dat jij het mooiste theaterlied van 2015 hebt gemaakt. Wat een eer.

En dan de golf warme reacties, mailtjes, en telefoontjes van collega's, vrienden, familie, fans en theaters.
De trots van vrouw en kinderen.
Mijn eigen opluchting. 'Het is niet onopgemerkt gebleven.' Toch een soort diploma: je kan wat.
En we konden de kersverse roem meteen relativeren, want we hadden al zitten grappen wie we die maandagavond zouden kiezen om te shinen: Pauw, De wereld draait door of Humberto Tan, maar van de kant van televisie bleef het stil.
Wel was er meteen ruim aandacht op de radio, en het clipje op youtube is inmiddels de 40.000 hits gepasseerd.
Hij stond zelfs een paar dagen in de download Top 100 van iTunes.
En wie weet wat er nog mee gebeurt.
Ik ben zo ook al gelukkig. Heb je me ooit zo blij gezien? Dankbaarheid past!
(zie voor de PS hieronder)


PS: Inmiddels zijn we alweer een stap verder.
Want die 3500 prijzengeld mag niet op aan drop en voetbalplaatjes natuurlijk.
Eerst heb ik de muzikanten en clipmaker van Stel dat... een bonus overgemaakt en de rest is een mooie opstart voor een plannetje dat ik allang koester. Op zolder ligt een koffer cassettes vol nooit gebruikte eigen liedjes uit de vorige eeuw.
Daar ga ik de twaalf beste van opnemen met de jongens van de Chez Broodband, tijdens de soundcheck proberen we er nu steeds eentje uit.
De studio staat geboekt in juni. Wordt vervolgd!!!

vrijdag 1 januari 2016