Deze week (23-7) zou Theo van Gogh 53 jaar zijn geworden.
Meteen na de moord, 2 november 2004,
dacht ik terug aan een gesprek wat wij ooit voerden in de Smoeshaan
en wou er iets mee doen, in een lied of zo.
Op mijn bureau lag gek genoeg een vertaling van Vincent,
Don McLeans ode aan Theo's achteroom, waar ik die dagen mee bezig was,
en van het een kwam het ander.
Het blijft altijd indrukwekkend om 'm te spelen, zeker in Amsterdam.
Gisterenavond in het Vondelpark klonk hij zo...
De studio-opname uit 2005, in mooi strijkarangement van Jakob Klaasse
Hier nog eens de tekst:
THEO
Sterren in de nacht, drank en vrienden meegebracht
Grachtengordel van smaragd
De wereld houdt hier op bij Amsterdam
Boven alles uit klinkt dat hoge stemgeluid
Klinkt de nar tot zijn kornuit:: ‘Gerammel aan de poorten is verplicht.’
Nu zie ik het licht, wat je mij toen zeggen wou
Van de spoken onderweg naar jou
En zo’n jongen in de nacht, kon niet horen wat je dacht en zag
Misschien vandaag de dag
Starre, starre nacht, bedevaart en boetekleed
Bij de baard van de profeet, de wereld houdt niet op bij Amsterdam
Wereld van verschil, kreupelrijmend codicil
Modegril of godeswil: bewaking van de poorten is verplicht
Nu zie ik het licht, wat je mij toen zeggen wou
Van de spoken onderweg naar jou
En zo’n stumper in de nacht kon niet horen wat je dacht en zag
Het wapen van de lach
En niemand besefte voor wie je liefde was
Het gouden kalf is afgeslacht en de sterren in de nacht
Die wacht een machteloze maatschappij
Maar je wist het zelf wel, kerel
De wereld is al klein voor mensen half zo dik als jij
‘s Morgens op de fiets, pal voor het stadsdeelkantoor
Iemand springt er zomaar voor, misschien weet je nog eventjes van niets
En al wil je er vandoor, woorden zijn niet kogelvrij
Laf vermoord en vogelvrij, een gruweldaad in Allahs aangezicht
En nu jij daar ligt, sta ik zomaar oog in oog
Met het antwoord op jouw ‘dialoog’
En ik snap waar jij naar zocht
Hoe klein de kans ook dat zo’n joch alsnog
Zijn oor leent aan Van Gogh
