Ik doe het nog steeds, cd's, boeken en dvd's kopen.
Vorige maand nog die prachtige 111-cd box topklassiek van Deutsche Grammophon, die ze toch nog een keer hebben heruitgebracht omdat de twee originelen tweedehands al boven de 600 euro zaten. Voor nog geen tientje had ik ook de twee country-albums van Ray Charles, die ik alleen versnipperd van ep's en verzamelaars kende. Heerlijk toch om dat eens integraal te horen?
En natuurlijk hebben wij Netflix, maar ik heb de beste films graag in de kast. Via amazon.uk krijg je ze met Engelse ondertitels, tweedehands soms voor onder het pond. The Wolf of Wall street, Fault in our Stars, Grand Hotel Budapest – Leuk toch, zo'n stapeltje bij de post?
Maar ook als muzikant blijf ik in tastbare dingen geloven.
"Waarom staat er zo weinig van jou op Spotify of Tidal, Jan?"
Omdat ik ze daar niet opzet. Ik heb maar een klein publiek, en een enorme dadendrang.
Eén plaat per jaar is het minste.
Duurder dan een tientje wil ik die albums niet maken, maar op studiokosten bespaar ik niet.
Nou, dan moet ik er in eigen beheer echt eerst 's 2000 verkopen, wil ik uit de kosten zijn.
En dan blijf ik ook graag op voorraad, en dat is met bijna 30 (!) albums niet niks.
Zo waren drie 'legendarische' Rotalbums uit de jaren '90 lang niet meer verkrijgbaar. Hoop & Liefde, Een Zee van Tranen en Schout bij Nacht.
'Het niemandsland tussen Pierre Kartner en de Tröckener Kecks' en de 'Nederlandse Roy Orbison' waren kwalificaties over de eerste twee. De mooiste over Schout bij Nacht kwam van Boudewijn de Groot die mij eens oprecht begroette met: "Hoe voelt dat nu, om het mooiste Nederlandstalige album ooit te hebben gemaakt?"
'Dat kan je beter aan jezelf vragen,' weerde ik bescheiden af, 'want dat is Voor de Overlevenden."
(Ik ben nooit zo goed in complimenten ontvangen, maar ik herhaal ze daarna graag in het openbaar, weetjewel.)
Van Boudewijn heb ik laatst ook zo'n mooi boxje gekocht, met al zijn studioalbums in kartonhoesjes. Dat staat dan in de auto, en in twee weken toeren ben je er doorheen. Groot genot.
Ja, mocht er ooit een vereniging komen tot behoud van boeken, beeld- en geluidsdragers, word ik zeker lid. Momenteel ben ik al dagen bezig al mijn eigen teksten en vertalingen door de eeuwen heen bij elkaar te zoeken voor een bundel. Vandaar dat ik om ze te checken die ouwe platen weer eens draaide, en jongens, ik zal niet schijnheilig doen: de tijd is er zeer mild voor geweest. Als buitenstaander zou ik zeggen: "Knappe liedjes, goeie muzikanten, volstrekt eigen stijl en sfeer, staat nog recht overeind." Als maker laat ik het dan slechts bij een verlegen, maar instemmend knikje.
Wie de Jan van die tijd wil leren kennen of weer wil ophalen:
In afwachting van de nieuwe cd eind augustus een fijne aanbieding: samen voor 25.
Los zijn ze een tientje. En in de provisiekast van mijn stichting vind je natuurlijk nog veel meer moois.
Maak het totale bedrag + 2,- euro verzendkosten over op NL32 ASNB 0707 1941 21 t.a.v. J.Rot, Ossendrecht en stuur mij een mailtje op jan @ janrot.nl met je adres, dan gaan ze morgen nog op de bus.
Bij voorbaat dank, ook namens de Vereniging in oprichting :-)
Voor het idee een clipje voor Pijn van 'een zee van tranen'
'Is dit liefde' van Schout bij Nacht
Lia van Hoop & Liefde, maar dan live
zondag 24 juli 2016
woensdag 13 juli 2016
De Rotjes in Paradiso
Gister met de Rotjes in Paradiso gezongen. Excerpt from a Teenage Opera van Keith West, nummer 1 hit uit 1967, die ik duizend keer heb gehoord zonder dat de tekst tot me doordrong. Het gaat over kruidenier Jaap die al 82 is, zijn ronde door de stad wil doen, maar voelt dat er iets mis is en zichzelf vermaant: 'Grocer Jack, grocer Jack get off your back, go into down, don't let them down, oh no no."
In coupletje twee maakt de stad zich kwaad. Waar blijft ie? Het is al over tienen! In coupletje drie staan ze op het kerkhof.
In coupletje twee maakt de stad zich kwaad. Waar blijft ie? Het is al over tienen! In coupletje drie staan ze op het kerkhof.
Als ik tijdens de sound-check tussen dit kinderkoor van eigen kweek kniel en die stemmetjes hoor: "Grocer Jack,
grocer Jack/ Is it true
what mummy says/ You won't
come back? Oh no, no..." schieten de tranen mij in de ogen en niet uit wanhoop.
De jaarlijkse Hitklup in Paradiso is als vanouds uitverkocht en uitgelaten. Dit keer is het thema 'One Hit Wonders'. Ik mag als tweede Borriquito doen, half in vertaling, en spoed mij dan naar mijn gezin op het tweede balkon en zo zien wij onder andere Frank Lammers met Even aan mijn moeder vragen, Henk Hofstede met The Letter en Ron Brandsteder met The Elephant Song...
In de pauze gaan we alvast op de foto voor @schuim van het Parool en ik moet natuurlijk even een selfie maken met supergast George McCrae die ik de cd Jong & Veelbelovend zal sturen voor Pak je Poppie (Rock your baby).
In de pauze gaan we alvast op de foto voor @schuim van het Parool en ik moet natuurlijk even een selfie maken met supergast George McCrae die ik de cd Jong & Veelbelovend zal sturen voor Pak je Poppie (Rock your baby).
'Nu een hartaanval krijgen terwijl je daar net over zingt, temidden van je kinderen op het podium van Paradiso, terwijl je nieuwe album vandaag is gemasterd met als laatste liedje de vertaling van My way, dan schrijf je geschiedenis,' grap ik tegen mijn collega's, 'Je moet je moment kiezen...'
Maar ja, er komen ook nog mensen na ons en dan hebben die hun liedje voor niks ingestudeerd, dus ander keertje maar.
De Rotjes staan klaar verstopt achter de monitortafel als Leo Blokhuis ons aankondigt. Grappig dat je tot dan alleen met het koorstuk bezig bent, maar nu weet: eerst het liedje goed neerzetten: 'His arms, his legs don't feel so strong/ his heart is weak, there's something wrong/ Opens windows in despair/ tries to breathe in some fresh air...'
Ik maak de microfoon los, en zet de standaard opzij; een beetje meedenken met de fotografen kan nooit kwaad. En daar komen ze, de Rotjes, voorop Maantje Piet van 5, in pianojurk. Een golf van vertedering rolt door de voormalige kerk. Alles gaat zoals we het hebben gerepeteerd maar van de magie hadden we ons geen voorstelling kunnen maken. Wat een geluk hier zo te staan. Halverwege kijk ik even op naar boven, waar mama Daan zit. Is dit kicken?
Nog stuiterend van de adrenaline spulletjes bij elkaar rapen en naar de uitgang: 'Elvis has just left the building,' blijft de standaard gezinsgrap.
Om half één parkeren we voor de deur in Antwerpen en rock & rollen de Rotjes voor een keer 'zonder eerst nog tandenpoetsen' in hun bedjes. Ik pak nog een slaapmutsje op vandaag 13 juli, vijftien jaar getrouwd. Zestien jaar verkering.
'Daar had je wel voor getekend, als ze je dit toekomstbeeld hadden laten zien,' lach ik tegen Daan. 'Ja,' knikt ze, 'maar geloofd had ik het niet.'
Een video die is geplaatst door Daan Rot-De Launay (@maandagdaandag) op
Abonneren op:
Posts (Atom)