woensdag 13 juli 2016

De Rotjes in Paradiso

Gister met de Rotjes in Paradiso gezongen. Excerpt from a Teenage Opera van Keith West, nummer 1 hit uit 1967, die ik duizend keer heb gehoord zonder dat de tekst tot me doordrong. Het gaat over kruidenier Jaap die al 82 is, zijn ronde door de stad wil doen, maar voelt dat er iets mis is en zichzelf vermaant: 'Grocer Jack, grocer Jack get off your back, go into down, don't let them down, oh no no."
In coupletje twee maakt de stad zich kwaad. Waar blijft ie? Het is al over tienen! In coupletje drie staan ze op het kerkhof.
Als ik tijdens de sound-check tussen dit kinderkoor van eigen kweek kniel en die stemmetjes hoor: "Grocer Jack, grocer Jack/ Is it true what mummy says/ You won't come back? Oh no, no..." schieten de tranen mij in de ogen en niet uit wanhoop.
De jaarlijkse Hitklup in Paradiso is als vanouds uitverkocht en uitgelaten. Dit keer is het thema 'One Hit Wonders'. Ik mag als tweede Borriquito doen, half in vertaling, en spoed mij dan naar mijn gezin op het tweede balkon en zo zien wij onder andere Frank Lammers met Even aan mijn moeder vragenHenk Hofstede met The Letter en Ron Brandsteder met The Elephant Song... 
In de pauze gaan we alvast op de foto voor @schuim van het Parool en ik moet natuurlijk even een selfie maken met supergast George McCrae die ik de cd Jong & Veelbelovend zal sturen voor Pak je Poppie (Rock your baby).  
'Nu een hartaanval krijgen terwijl je daar net over zingt, temidden van je kinderen op het podium van Paradiso, terwijl je nieuwe album vandaag is gemasterd met als laatste liedje de vertaling van My way, dan schrijf je geschiedenis,' grap ik tegen mijn collega's, 'Je moet je moment kiezen...' 
Maar ja, er komen ook nog mensen na ons en dan hebben die hun liedje voor niks ingestudeerd, dus ander keertje maar. 

De Rotjes staan klaar verstopt achter de monitortafel als Leo Blokhuis ons aankondigt. Grappig dat je tot dan alleen met het koorstuk bezig bent, maar nu weet: eerst het liedje goed neerzetten: 'His arms, his legs don't feel so strong/ his heart is weak, there's something wrong/ Opens windows in despair/ tries to breathe in some fresh air...'

Ik maak de microfoon los, en zet de standaard opzij; een beetje meedenken met de fotografen kan nooit kwaad. En daar komen ze, de Rotjes, voorop Maantje Piet van 5, in pianojurk. Een golf van vertedering rolt door de voormalige kerk. Alles gaat zoals we het hebben gerepeteerd maar van de magie hadden we ons geen voorstelling kunnen maken. Wat een geluk hier zo te staan. Halverwege kijk ik even op naar boven, waar mama Daan zit. Is dit kicken?
Nog stuiterend van de adrenaline spulletjes bij elkaar rapen en naar de uitgang: 'Elvis has just left the building,' blijft de standaard gezinsgrap. 
Om half één parkeren we voor de deur in Antwerpen en rock & rollen de Rotjes voor een keer 'zonder eerst nog tandenpoetsen' in hun bedjes. Ik pak nog een slaapmutsje op vandaag 13 juli, vijftien jaar getrouwd. Zestien jaar verkering. 
'Daar had je wel voor getekend, als ze je dit toekomstbeeld hadden laten zien,' lach ik tegen Daan. 'Ja,' knikt ze, 'maar geloofd had ik het niet.'



Geen opmerkingen:

Een reactie posten