dinsdag 19 augustus 2014

ONS EIGEN FILMHUIS


Veel was vroeger beter, maar wij hebben internet. En de beste TV-series.
Tot een paar jaar geleden keken we vooral topfilms, die ik met dozen tegelijk via ebay en later amazon bestelde.
Maar op een gegeven moment heb je de Top 250 van IMDB in de kast staan, zeker driekwart gezien uit 1000 movies you have to see before you die, en zit je te gapen bij een vergeten Japanse klassieker - "hij kreeg toch echt **** in de Videohound", en is het een beetje op.
En zo kwamen we bij de TV series terecht.
Met West Wing, Soprano’s, 24, The Wire, Deadwood en Lost  schreef de nieuwe eeuw meteen al geschiedenis.

Niet dat ik ze op tv kijk. Weggeknipte titelrollen, meldstroken over andere programma’s, reclameonderbrekingen, joh, alleen al die zenderlogo’tjes links en rechts in beeld. 
Bovendien wil ik ondertiteling in de gesproken taal – zeker bij Engels.
Bij voorkeur koop ik de DVD-box pas als de serie is afgelopen. Elke dag een of twee afleveringen voor het slapen verrijkt het leven, en af en toe is het ook heerlijk om een aanslag op het gezinsleven toe te staan – “Nee jongens, vermaak je zelf maar, wij zijn nog ‘even’ aan het kijken.” 
Maar soms kan  je niet wachten, en bestel je toch doos een en twee, terwijl de serie nog loopt.

Breaking Bad was sterk genoeg om de pauzes te verdragen, maar tegen de tijd dat je er bij Mad Men, Downton Abbey en Boardwalk Umpire weer helemaal inzit, is het seizoen al half voorbij. 
En de pijn in de maag bij de cliffhanger, is natuurlijk door de makers wel zo bedoeld, maar ik kijk liever meteen door. Ik had er bij Homeland een paar dagen echt last van dat ik pas over een tijdje weet hoe het verder gaat. En de voorpret op de nieuwe Sherlock was zo hoog, dat het met drie afleveringen - waarvan het zeker bij één te lollig werd - een beetje als een zeperd voelde
Met Borgen heb ik het geduld opgebracht, laatst voor drie tientjes tweedehands de complete box op de kop getikt, dus die wacht alleen op het juiste moment.

We zijn deze week begonnen aan Game of Thrones, maar dat zegt me na vier afleveringen nog weinig. Misschien omdat we net zo'n geweldige zomer hadden met House of Cards.
Ik had er zoveel over gelezen dat het alleen nog kon tegenvallen, maar nee, we hebben seizoen 1 en 2 er ademloos doorheen gejaagd. Ik had al een hoge pet op van Kevin Spacey, maar dit is de rol van zijn leven. En ook fijn dat een Amerikaanse remake eens imposanter is dan het Europese origineel. Die hadden wij tenminste na anderhalve aflevering terug op de plank gelegd. 

Ja, de plank. Of beter dvd-wand. Beetje ouderwets wellicht. Veel vrienden zweren bij HBO en Netfix, maar ik vind het niet alleen leuk, iets tastbaars, net als een grote boeken- en muziekverzameling, maar zou ook niet zonder kunnen. Ik zou het vreselijk vinden als ik Twin Peaks niet gewoon zou kunnen pakken, ook al weet ik niet of ik die nog ooit een vierde keer ga zien. En is de kans met vier kinderen niet heel groot dat die later uitgebreid in die bulk goud gaan grutten? Misschien wordt er wel een regisseur! "Ja, is ons met de paplepel ingegoten."

Op een recent verkleedpartijtje werd er al aardig uit geput: achteraan Elvis als de zelfbedachte TomTom- woman met stadskaartcape, en dan van vlnr Wimpie (Popeye), Spiderman, Batman, Wonder Woman en Winnetou!




zaterdag 16 augustus 2014

ELVIS LEEFT!

16 augustus 2014,
Dan is het alweer 37 jaar geleden dat Elvis Presley dood werd gevonden, 42 pas.
Een mooie gelegenheid voor deze foto, van de week op Terschelling gemaakt in strandtent Heartbreak Hotel.

En natuurlijk een fijne aanleiding om weer even te wijzen op onze Elvis-avond in Carré, zondag 11 januari.
Op de site van Carré zie je dat de verkoop voor DE KING & WIJ nog maar net op gang is, en dat komt vanzelf goed als we reclame gaan maken, maar het is nu dus wel dè kans om de mooiste plaatsen te reserveren. Aan gastenlijst en vrijkaartjes doen we niet, dus ook vrienden en familie kunnen rustig vast bestellen :-)

Alles onder voorbehoud - 
zingt Fré Spigt Devil in disguise als 'Duvel in 'n doos', 
brengt Charly Luske Hound Dog als 'Keeshond' 
en vertolkt Claudia de Breij een speciaal voor haar gemaakte vertaling van I just can't help believin'. Musicalster René van Kooten, die de hoofdrol speelde in All shook up/Love me Tender doet nog een keer de 'Bajesrock' (Jailhouse Rock).
Ook Angela Groothuizen heeft toegezegd  en jawel, jawel: 
Ron Brandsteder zal zijn diepe bas weer eens laten horen in Are you lonesome tonight oftewel 'Ben jij ook zo alleen'

Inmiddels kunnen we wat nieuwe namen prijsgeven: Lucky Fonz III met 'Geef me Liefde' (Love me Tender). 
De liefste tuinkabouter van Nederland, ons aller Joost 'Nederwiet' Belinfante met 'Opgefokt' (All shook up) 
en Erwin Nijhoff, die ooit op een Elvis-memorial de hele Melkweg in tranen kreeg met You were always on my mind
Ik hou nog een paar grote verrassingen achter de hand, onder wie een optimist van formaat voor het prachtige 'Zolang ik droom' (If I can dream), een jonge Pelvis in hart en nieren voor een rockmedley en een wel heel bijzondere 'King op Klompen' na wie Blue Suede Shoes voortaan Woed'n Sjoes zal heten. 

En natuurlijk gaan de leden van de band ook zingen. Zo opteert bassist Marjolein Meijers voor 'Uithuilhotel' (Heartbreak  hotel) en gaat gitarist Jan van der Meij voor 'Goed gedaan' (That's alright, mama). En met Jakob en Léon Klaasse op piano en drums hebben we sowieso al twee prachtige Jordanaires.
En ja, ik pak zelf ook mijn momenten. Met 'Van de wijs' (Unchained melody) bijvoorbeeld, het laatste lied dat de King live zong, hamerend op de piano. En wist je dat Bruce Springsteen 'Fire' speciaal voor Elvis schreef, maar helaas zijn demo pas in die fatale week in augustus 1977 naar Graceland stuurde? Fijne verhalen te over, en een keus uit 700 nummers prachtmuziek!  

De definitieve setlijst wordt later bekend, maar de afsluiter wordt vast een gezamenlijk 'Je weet nooit hoe het loopt', oftewel, You'll never walk alone. Of zal ik me alsnog aan My way wagen?

Wordt vervolgd!

vrijdag 15 augustus 2014

"Beste show sinds 'ROT IS LIEFDE' uit 1993"

Zo stond ik gisteren klaar voor de eerste try-out van Kampvuur in ET10 in Terschelling. 

Dom genoeg vergeten tijdens of na afloop een plaatje te maken, want mijn glunderende gezicht had ik wel vastgelegd willen zien.
"Beste eerste try-out sinds Rot is Liefde uit 1993" twitterde ik rond middernacht. Ook zo'n programma waarbij je vooraf van een boel maar hoopte dat het zou werken, en dat mét publiek de vleugels kreeg waar je zelf door werd verrast. Ik bedoelde stiekem 'beste show sinds 1993'
maar dat is wellicht wat prematuur.
Heldere start ook. Binnen tien minuten zijn Neil Young, Paul Simon en James Taylor al binnen en dan heb ik nog geen woord gezegd. En alles lekker in golven. Het naspelen van een Hawaiiaanse zangwedstrijd met het publiek, een ballade over Prinses Paulientje uit Ossendrecht (eind 19e eeuw het kleinste vrouwtje ooit), of een heftig lied van de vergeten Tim Buckley (vader van Jeff)  - het past allemaal bij elkaar.
Grootste klappers lijken de vertalingen van Fire van Bruce Springsteen en Mull of Kintyre van Paul McCartney, en wat heel goed bleek te werken was de terugkeer van een flink aantal eigen liedjes uit de vorige eeuw. Eindelijk vind ik het weer fijn om ze te spelen, Rotklassiekers als Groot Avontuur, Het Afscheid en Op een dag komt alles goed. We eindigden gisteren zelfs met Samen uit elkaar op accordeon.

Vanmorgen allejezus vroeg, maar nog steeds erg blij opgestaan, met z'n allen het huisje schoongemaakt en om 8:15 de veerboot opgereden. Daar nog even fijn een krachttukje gedaan, met de kleine man op de rug.
Inmiddels thuis, nog steeds opgetogen.

Hoop jullie te zien de komende tour!

Klik hier voor de speellijst!




woensdag 13 augustus 2014

DANSEN VAN PLEZIER

Gisteren verrassingsoptredentje gedaan bij Hessel in De Groene Weide.
De Bokser van Simon & Garfunkel, Lola en Angie/Ankie - fijn kroegrepertoire om dan in de achterzak te hebben.
Maar hoogtepunt wat mij betreft toch even dat moment in de diepte, met een lied opgedragen aan Robin Williams en alle lijders aan depressie. 'Dansen van plezier' van de cd Meisjes uit 1999.

Ik had het toentertijd al jaren, maar kon er niet veel mee. Het leek meer een noodkreet, een mantra, dan een lied. Toen ik het in Texel nog wel, bij een kampvuuroptreden, een keer uitprobeerde, werd het zo beklemmend dat ik zachtjes vroeg: "Misschien willen jullie meezingen?" En het werd een van die magische optreedmomenten die je je een leven lang herinnert. Zelfs in de studio duurde het lang voor ik me over die herinnering heen geworsteld had, en het kon zingen of ik het ter plekke bedacht en zo voelde.
Vorig jaar kreeg ik een mailtje dat een trouwe fan zich na een zware depressie van het leven had beroofd en dat ze Dansen van Plezier op zijn begrafenis hadden gedraaid. Dat dit zijn lijflied was.
Ik had al besloten hem in Kampvuur eindelijk live te gaan spelen.
Zojuist ook maar even met een sober filmpje op YouTube gezet.
En ja, ik ben nog elke dag dankbaar dat ik vooral dankzij vrouw en kindjes ver van deze periode ben weggezeild, al weet ik nog precies hoe het voelt als ik niet bij ze in de buurt ben.




DANSEN VAN PLEZIER

Als dit een storm is waar ik doorheen moet
Als dit een storm is waar ik doorheen moet
Als dit een storm is waar ik doorheen moet
wanneer gaat ie liggen dan?
wanneer gaat die storm eindelijk liggen dan?

De regen komt met bakken neer
De regen komt met bakken neer
de regen komt met bakken neer
wanneer breekt de zon door
nou, wanneer breekt de zon door?

Elke morgen sta ik slechter op
elke avond ga ik slechter weer naar bed
het gaat zo petpetpetpetpet petpetpet

En ik wil zo graag, ik wil zo graag dansen
ik wil zo graag dansen van plezier
ik wil zo graag, ik wil zo graag dansen

ik wil zo graag dansen van plezier

donderdag 7 augustus 2014

VAKANTIEWERK

Het begint als mijn harde schijf crasht. De bestanden zijn nog intact, dus geen ramp. De reparateur heeft een niet apple-schijf in de aanbieding, sneller, goedkoper maar ook minder geheugen. Van 600 gieg naar 240.
'Heel goed, ik moet de boel toch 's ziften,' aarzel ik niet. Je kunt wel jaar in jaar uit alles opslaan, maar bij iemand die elke dag achter z'n mac zit, loopt dat hard op. Bestand Muziek 2005 of Muziek 2008 kan in het jaar zelf wel handig zijn, maar vijf jaar later is het verschil onduidelijk. En waarom zou je altijd maar die dertien versies van de Mattheuspassie meeslepen als je alleen af en toe de uiteindelijke veertiende nodig hebt? En dan al die affiches en flyers, cd-hoesjes, studio-opnames, ruwe filmpjes vooral - honderden gigabytes die zo weg kunnen.
Alles staat nog op twee of drie back-ups, dus is altijd terug te vinden.

Ik begin met de liedvertalingen. De meeste zitten voor de tekstboeken Rot voor U (pop) en Meesterwerk (klassiek) wel bij elkaar, maar met de digitale stofzuiger langs mapjes voor diverse tournees en shows, poppen tussenbestandjes op met namen als Ruw, Troep, Live, Extra vol vergeten dingetjes. Drie Zusjes, een vertaling van een Nits-nummer op verzoek van Henk Hofstede toen ie de Okapi Liedprijs had gewonnen, en Doem Man oftewel Down Man, gemaakt toen Kaz Lux een keer gast was bij An + Jan.
Het meeste is zooi natuurlijk - setlijsten, oefenschema's, bio's, ideetjes - maar het gaat om de cadeautjes. Dat je nieuwsgierig Timmerman opent en zomaar een bijna goeie If I were a carpenter treft. Zes jaar geleden afgevallen voor de Hallelujah-tour omdat ik lady en baby niet goed kreeg, en het ineens Reason to believe werd. Maar nu kan ie alsnog mee met Kampvuur, want daar zat Tim Hardin nog niet in.

Dan wordt het tijd eens mijn eigen teksten bij elkaar te zoeken, niet alleen die al op plaat waren bij mij of anderen, maar ook het beste van nooit uitgebrachte liedjes, oud en nieuw. Wat je niet allemaal tegenkomt. 'Waterwerken', teksten bij een kunstboek, een tekst van Jan-Simon Minkema waar ik muziek bijschreef, een gedichtje ingestuurd voor een kunstmanifestatie in het Vondelpark, een mapje met half affe vertalingen van eigen Engelse nummers uit de jaren '80, een gebruikte en twee ongebruikte kerstteksten voor Zapp, een nieuw volkslied voor Syb van der Ploeg, een paar gestrande teksten voor Boudewijn de Groot die erg van het heen en weer tikken is, en dan blijft er wel eens een dood in het net hangen. Maar ook recente teksten die ik in een bevlogen moment opschreef, zonder er verder iets mee te doen, en die ondergedoken zaten in een submapje 'Nieuwe liedjes'. Eén geeft precies het gevoel weer, waar ik nu mee bezig ben, en ik vind 'm zo sterk, dat ik 'm meteen naar de pianist/manager stuur van Rob de Nijs, die met een nieuwe cd bezig is.
Ik sla de diversen op in pdf's en laat er voor de feestelijkheid bij Multicopy een paar mappen van maken, want dat is lekker spelen en zingen. Ook handig met verzoeknummers.

Ik heb ineens zo'n lol in die ouwe Rotnummers, dat ik besluit er in de komende Kampvuur show een blokje aan te wijden. Onder het mom van een feniks die uit z'n oude as verrijst, kan ik het prima verkopen.
                                                                               II


"Je moet ook die kast 's opruimen, ziet er niet uit," zegt mijn meisje dan over de planken naast mijn bureau.
Teksten, akkoordenschema's, multomappen met uitdraaien - stapels en rijen, planken vol.
En ja, het heeft wel een nostalgische waarde, zo'n door gitarist Jan de Hont handgeschreven schema van een Lodeizen-lied van Schout bij Nacht uit 1994, maar een beetje viezig is het ook.
En als pianist Jakob Klaasse ooit belt of ik toevallig nog de akkoorden van 'Dansschool  Janssen' heb (Tango Palace van Dr.John), wil ik 'm graag een boel werk besparen, maar voor ik dan dit gescheurde en verkreukelde blaadje heb gevonden...
Onder de scanner, en weg ermee.
Gelukkig kan een boel zo al weg. Eindeloze stapels losse bladmuziek van nummers die ik al heb opgenomen en dus in mijn computer staan, proefversies van musicals, vier verschillende uitdraaien van Schumann's Frauenliebe, een uitdraai in cyrillisch schrift van Moussorgsky's Kinderkamer omdat ik die er tijdens het vertalen absoluut naast moest hebben. Het heeft zijn nut gehad. Maar moet ik dat de rest van mijn leven meeslepen?
Als alles is uitgezocht is de papierkliko al bijna vol.
Maar ik mis nog iets.
En jawel, onderin de gewone boekenkast daar staat ie, een geel uitgeslagen witte tekstmap uit 1999 met voor de helft uitdraaien met van die goedkope printerletters op geperforeerd multomappapier dat je moest afscheuren, en de rest met de typmachine getikt op een soort bruinig kladblokpapier.
"Dat moet je bewaren," vindt Daan, "als ze zoiets van schrijvers vinden, bellen ze meteen het letterkundig museum."
Ja, maar op zolder liggen genoeg leuke dingen. En dit was toen al de map met reserve materiaal en afvallers. Ze hoeven er na mijn dood niet achter te komen hoeveel slechte nummers ik heb gemaakt. Maar voor de totale vernietiging van B-materiaal is het nu nog te vroeg, ik weet uit ervaring dat ik dingen mis, als ik ze niet meer voorhanden heb. Bovendien zit in de meeste potentie, en als je ze anders monteert kan dat er alsnog uitkomen.
De blaadjes van teksten die in m'n computer staan mogen zo weg. Maar bijgekrabbelde verbeteringen moet ik toch overnemen. "Dus loop ik weer verder te peinzen" is inderdaad een slechte zin dus terecht doorgestreept. Maar wat staat er nou toch als variant met pen bij gekrabbeld? Na lang staren ontwaar ik: "Dus valt er niet veel meer te veinzen." Ook niet ijzersterk, maar wel beter. Dus zoek ik het docje op - nog in Helvetia, in plaats van Times New Roman - en tik de variant erbij. Ik begin meteen het ijzersterke intro te hummen, met dat mooie koortje. Als je daar nou eens het refrein van maakt, en die brug skipt? Of wacht, dat moet daar en dan... Ooit neem ik het op. Vast.
Veel typemachineteksten zijn nooit overgezet. God ja, een sarcastische smartlap: "Deze ogen hebben nooit bedrogen", ah, en daar dat citaat van Godfried Bomans waarvan ik laatst nog dacht: dat moet ik eens in een tekst verwerken. "Niemand heeft het leuk en het vermogen daar om te kunnen lachen, is wat men noemt humor."  Had ik dus al eens gedaan.
En wat is dit? Goeie openingszin:"Waarom wil je geen verkering, met een jongen zoals ik."  O ja,  jaren '80 ingestuurd naar een bevriende producer die een plaat ging maken met kindsterretje Danny de Munck. Nooit iets mee gebeurd. Ik heb geen zin het over te tikken, maar een scan is zo gemaakt.

In mijn Engelse teksten uit de jaren '80 zit het vocht. Leave me lonely, Now I miss my baby, Under the lamplight - allemaal ooit geschreven en gedemood met het idee: dit is te gek, dit is het beste wat ik – etc. Misschien moet ik eens al die demo's en teksten op cd-rom of stick zetten, voor diehard fans. Maar het zijn er zoal tachtig, wie gaat daar ooit naar luisteren? En vóór ik al die Dat-bandjes heb overgezet in wav...
Tussen de teksten ineens een uitdraai van mijn openingspraatje bij een Zangeres zonder Naam-tentoonstelling in Leiden en rijmpjes voor Radio Sterrenbos uit Groningen, een uitzending over afval:
'Het tijdschrift dat je moeder leest/ is ooit een mooie boom geweest.' 

Uit de map valt een uitdraai van Liefde van later, tekst van Lennaert Nijgh. Met op de achterkant iets in mijn gruwelijk handschrift. Volgens mij staat er dit:
Grote broer, ik wil maar liever sterven
Grote broer, ik ga maar liever dood
Grote broer, dan mag jij alles erven
Want ik ben klein, en jij bent groot 

Nou, dat gaat vast diep. Maar als ik het toen al niet belangrijk genoeg vond om uit te werken, wat zou ik er dan nu gewichtig over doen? Toch lees ik verder.
Grote broer ik wil niet langer leven
In de schaduw van een man als jij
Ik mis denkkracht [...?] en [... moed?...] 't/te streven
Je te verslaan, je duwt me zo opzij
Of wacht, misschien is het niet toevallig op een Nijgh-tekst. En zocht ik naar een metafoor, voor een Voorbeeld in wiens schaduw het al een eer is om te staan. Nou, het zal wel. Weg ermee.

Comme ça. Wat is dat nou weer? God ja, een liedje opgenomen met Isa Hoes voor een project van Roland Topor wat nooit van de grond is gekomen, hoewel ik wel betaald ben. In een van mijn vader geërfde  wees zuinig met papier-tic uitgedraaid op de achterkant van een reisverhaal over Australië. Was dat voor Avenue of de Man? Zwerft ook nog ergens: een doos vol interviews, reisverhalen en columns, inclusief twaalf en een half jaar mijn pagina in Nieuwe Revu. Naast die kist met DAT-bandjes waarschijnlijk.
Enfin, deze map is leeg, op drie blaadjes na: de cuelijst voor audiotracks van Piano en gitaar, live-registratie van drie theatershows uit de jaren '90. Minitieus met de hand de seconden bijgeschreven. De Betacam banden met beeld liggen nog bij mijn vorige theaterbureau, moet ik ook 's ophalen. Zeker de liedjes zouden het leuk doen op YouTube. Maar daar moet dan het cd-geluid onder gezet, dus niet slim om dit nu weg te gooien zonder scannen. Maar ik heb geen zin meer om te scannen. Spijt is wat doe koe schijt. Dit zien we nooit meer terug.



Ja vrienden, misschien kan ik mijn tijd beter besteden. Lekker nieuwe dingen maken. Maar we stromen allemaal naar zee, af en toe gaat het hard, af en toe is het dobberen, en soms klem je als een stok achter een rots aan de oever, en dan moet je je van wat ballast bevrijden.
"Je bent toch niet aan het afbouwen, Jan?" vroeg iemand.
Integendeel, ik ben op zoek naar ..."
[Sorry, hier hoort een woord wat dat gevoel beschrijft, maar zo heet ook die tekst die ik naar Rob de Nijs stuurde, en naar ik gisteren hoorde wordt dat het titellied van zijn nieuwe plaat, dus die ik hou ik even geheim.
En nou je het zegt, zonder mijn vakantiewerk was dat lied er nooit gekomen!]