zaterdag 26 juni 2010

Oh Amersfoort (Baltimore)

Vrijdag nam mevrouw Albertine van Vliet-Kuiper afscheid als burgemeester van Amersfoort, en ik was gevraagd als verrassingsact op te treden. Twee liedjes.
De ene natuurlijk 'Al wat was' (auld lang syne), maar de ander mocht iets nieuws worden.
Omdat ik ben begonnen met de Randy Newman vertalingen lag 'Baltimore' voor de hand.
"Oh Baltimore, it is hard, just to live, just to live".
Dat werd iets met afscheid. "Oh Amersfoort, het is zwaar, zonder haar, zonder haar."
Nou is mijn moeder geboren en getogen in Amersfoort, dus als ik het eerste deel van het lied op haar richtte, en de tweede helft wat cabaretsker naar de burgemeester zat je altijd goed.
Bijgaand een impressie van de middag* mijn bijdrage zit aan het eind, op 8 minuten ongeveer.

In verband met de verstaanbaarheid hier de tekst:

Weer als kleine Jantje

Langs de Lange Jan

Weer aan mama’s handje

Maar waar was dat dan


In deze frank en vrijstaat

Liep zij als meisje rond

In de Blankenheimstraat

Waar haar wiegje stond


En m’n opa Gerrit

Had een mooie pianozaak

Maar wie koopt nog piano’s

Uitgemaakte zaak


Ook mijn eigen moeder

Is al zolang dood

Maar soms wint de woede

Ja, je houdt je groot, maar


O Amersfoort, het is zwaar

Zonder haar

O Amersfoort het is zwaar

Zonder haar, zonder haar


Moeder burgemeester

Laat de stad de stad

Na die afscheidsfeesten

Gaat de stad lang plat


Tien jaar Albertine

Weer een tijd voorbij

Laat ons samen grienen

Rond die ouwe Kei


O Amersfoort, het is zwaar

Zonder haar

O Amersfoort het is zwaar

Zonder haar, zonder haar

In een tussenstukje kon ik nog verwijzen hoe mijn opa Gerrit van den Burg, tevens oprichter was van het Amersfoorts Mannenkoor, en hoe trots mijn oma zou zijn geweest, haar kleinzoon, op de receptie van de burgemeester: "En hij kreeg nog betaald ook, hè!"

Vandaag meteen maar serieus begonnen aan "Eenzaam aan de Top" zoals het Randy-vertaalproject gaat heten, volgend voorjaar. Of Baltimore ook Amersfoort blijft, kan ik nog niet zeggen. Een eerste inventarisatie geeft twijfels in hoeverre de teksten verNederlandst moeten worden. Van Birmingham naar Roosendaal zoals ik al eens zong, is een kleine stap. Maar haal ik de overstroming in Louisiana 1927, inderdaad naar Zeeland 1953? En worden de 'koffieboontjes' die in 'Sail away' worden verleid naar Amerika over te steken, nu de 'horden' volgens Wilders?

De komende dagen en weken zullen het uitwijzen. Voor bijna alle teksten geldt "De Ik is iemand anders", en dat moet ik vasthouden. Wordt vervolgd!

(*filmpje door Rob Lampe/ Youtube user: Amersfoortgezien)

maandag 21 juni 2010

ALS HET ZOMER WORDT (in the summertime)

21 juni, mooi moment om even de tuin in te lopen met Wolf voor een oude Kraker van Mungo Jerry, onherstelbaar verNederlandst tot "Als het zomer wordt".

ALS HET ZOMER WORDT (In the summertime-Mungo Jerry,1970)

Chh chh-chh, uh, chh chh-chh, uh

Als het zomer wordt staat de zon op zijn hoogst

Is het gras het groenst en was het droogst

Als het zomer wordt zijn de billen, zijn de billen op hun best

Pak een pil, pak een pils

Kijk in de zon, die doet de rest

Is je vader rijk? Neem ons mee naar het strand

Is je vader arm? Dan vraag ik je hand

En de polder in op de fietsen van de fietsenboerderij

In de schemering vrij je lekker

Lekker vrijen in de wei

Kijk hoe mooi, mensen

Kijk hoe groente, kijk hoe fruit

Kijk hoe vredelievend, niet kijk op of kijk uit

Als het zomer wordt

Lekker vissen, lekker vozen bij het meer

Kijk ons eens blij zijn, lekker leven

Ja, daar komt het toch op neer

Zing je mee met ons die die die die die

Da da da da da, ben je hap happy

Da-da-da-, dee da-dah. Dee dah dah da dah...

Da du da da da (ja oke oke)

Da da da, du di da

Chh chh-chh, uh, chh chh-chh, uh

Wordt het winterweer, zijn de nachten lang

Stop je snufferd in de bloemen op de ruit of het behang

Want we zingen weer

Als het zomer wordt dan gaan we er bij staan

Ben je lief, ben je leuk?

Roep de rest, we beginnen weer vooraan

zondag 13 juni 2010

14 JUNI 1990

Met een optreden in de grote zaal van Paradiso vond 14 juni 1990 de doop plaats van "Hoop & Liefde", mijn eerste cd in het Nederlands. "Een verkenning van het niemandsland tussen Pierre Kartner en de Tröckener Kecks". De uitnodiging was in de vorm van een singlehoesje...



"Nederland heeft zijn Manuela voor 15 miljoen inwoners," schreef Jan Vollaard in zijn NRC-recensie. De voorspelde "Doe Maar-achtige toestanden" bij de kleedkamer bleven uit. Wel dook in de catacomben acteur Gerard Thoolen op, die zich 'voor eeuwig' fan verklaarde.
Van het optreden zelf zijn geen beelden bewaard, maar hier staat hetzelfde bandje bij Margreet Dolman.

Tien jaar later, 14 juni 2000 speelde ik in Gent en probeerde - lekker ver van huis - iets nieuws uit. Ik had net ontdekt dat je ook klassiek kon vertalen en zingen en wist dat ik een nieuwe weg zou inslaan. Hier een filmfragmentje van dat optreden, wat overgaat in de eerste uitvoering op tv, een poosje later. Ich grolle nicht uit Schumanns 'Dichterliebe', als Ik zoek geen wraak. Met overslaande noot:-)

woensdag 9 juni 2010

IK HEB GEKOZEN

De vorige kamerverkiezingen stemde ik eenmalig op PvdD. Ik ben niet zo voor one issue-partijen, maar het geluid van Marianne Thieme moest gehoord worden.
Ze hebben het goed gedaan.
Een paar maanden geleden was ik van plan terug te gaan naar Groen Links, waar ik als oud PSP'er het meest thuishoor. Ik heb zelfs een bedragje gegireerd voor hun verkiezingscampagne, waarna ik meteen geconfronteerd werd met eerst een tirade tegen thuisblijfmoeders, vervolgens een lulverhaal over auteursrechten, wat zelfs mij - die qua vertalingen vaak voor niks werkt en veel weggeeft - de nekharen overeind deed staan, waarna nog eens een idioot voorstel de AOW om te buigen van ouderdomsvoorziening tot arbeidsbonus. Groen Rechts. Proefballonnetjes die het nooit halen, maar toch.
Wel maakte Femke Halsema een goede beurt door mijn Verkiezingslied te retweeten, opgenomen als oproep voor een verdraagzaam Nederland.

En opeens meldde Job Cohen zich. "Geef Job de job!" riepen wij meteen. En toen ik werd gevraagd op de aftrap van de Pvda-campagne mijn lied te brengen, was ik zo blij dat ik een flinke korting op de optreedprijs gaf voor een gezinsfoto met de toekomstige Vader des Vaderlands, onder het motto wij zijn vóór en staan achter Cohen.

Cohens aanvankelijk wat nerveuze tv-presentatie joeg mij niet weg, ik ging alleen maar meer van Job Cohen houden. En niet alleen voor het binnenland leek me dit de best mogelijke premier, maar vooral ook voor het buitenland. Uitgelegd in een liedje:

Dat het in debatten alleen over geld ging, deed mij vooral de laatste week weer trekken naar Femke, die er af en toe nog eens klimaat en ontwikkelingssamenwerking inbracht, maar vooral weer naar de PvdD die met hun hulpprogramma voor dieren, ook de sleutel naar de oplossing van de wereldhonger en terugbrenging van de aardeverhitting in huis hebben.
Maar terwijl de kids deze keuze toejuichten, vond mijn kleine mevrouw het onzin: Politiek gaat over grote lijnen, grote partijen en een man als Cohen krijg je niet gauw meer. Juist nu.

Fijn dat een vrouw het laatste zetje gaf, nu ik voor het eerst sinds ik me kan heugen op een man stem. Hier het licht bewogen bewijs dat ik niet links lul en rechts de zakken vul...


Benieuwd wat mijn medelanders doen! Iedereen succes met de partij van zijn of haar keuze!

dinsdag 8 juni 2010

De JANTJES

Gisteren 7 juni 2010 na afloop van het Musical Awards Gala zat ik aan tafel bij schoenontwerper Jan Jansen.

1 april 2010 trof ik voor een quote'je bij DWDD Jan Mulder...

18 maart 2010 deelde ik een uitzending van RTV Oost met Jan Smit

Je voelt 'm aankomen: een nieuwe serie is geboren... De Jantjes.

Dom... met terugwerkende kracht laatst nog laten lopen op een feestje bij Piet Veerman:

Waar trouwens ook Jan Akkerman was...

Als ik ze weer tegenkom zijn ze erbij. Hier alvast een andere gitaarspelende Jan uit het archief, Jan de Hont na ons optreden in het Vondelpark, zomer 1995:

In die tijd was Henkjan Smits mijn platenbaas (Ariola BMG). Niet helemaal een Jan, maar toch voor de helft.


Deze foto komt van de presentatie van Rot is Liefde, een paar jaar later, waar hij bepaald niet met lege handen kwam. Wellicht kan ik van de dvd recorder nog screenshots afhalen samen met Jan Heemskerk (De Slimste) of Jan Kuitenbrouwer (de Taalmeester). Ik moet ook nog ergens Jan Wolkers hebben, maar waar? Enfin. Wordt vervolgd!

maandag 7 juni 2010

In de schaduw van de Musical Awards

Vanavond is het grote Musical Awards gala.
All Shook Up, waarvoor ik de liedteksten mocht vertalen, heeft 10 nominaties, en daar gaan ze vast wel een paar van verzilveren.
Vanmorgen was ik bij een repetitie van Doe Maar de Musical in activiteitencentrum 'De Sleutel', door een groepje mensen met een handicap, die het leuk leek als de echte 'Arent' eens kwam kijken.
En dat deed ie.
Er is flink de schaar in gezet, maar alle personen zijn gehandhaafd.
Vlnr de 'barman/briefbesteller', 'Rob', 'Janis', 'Alies', 'Ria', 'Flora' tijdens De Bom.

Hier 'Rits', 'Arent' en 'Tommie'

Een van de hoogtepunten blijft het duet van 'Arent' & 'Flora' : Bij Elkaar

Op verzoek deed ik 'm ook nog even. De originele Arent-hoed had ik bij me, maar de tekst was ik compleet vergeten. Gelukkig is de muziek playback...

Na afloop vertelde ik een en ander hoe wij het toen deden en gaf ze wat tips voor wat het waard was. Ze nemen het al serieus genoeg.
Mooi, al die inzet.
Goed om onder mensen te zijn die zich redden ondanks lichamelijke of geestelijke beperkingen.
En tenslotte nog gewoon leuk dat je een paar jaar geleden in iets gespeeld hebt, wat een ongekend succes was, en al denk je er zelf zelden meer aan, nog steeds voortleeft.
Ik kreeg zelfs zin mijn duet met Lenette weer eens te zien! Komt ie...

zaterdag 5 juni 2010

DE BEATLES OP KLOMPEN

"Bloedhekel aan de Beatles," bekende ik ooit in Nieuwe Revu, en dat is columnistentaal, zou je denken, want zoiets kan je als muzikant niet menen. Het zal wel overtrokken zijn, ja.
Je roept iets en dat blijft dan hangen, ook bij jezelf.

Vorige zomer met veel plezier door Liverpool gestruind, Beatle-plekjes opgezocht, Beatlemuseum bekeken en eindeloos onderweg het blauwe en rode album gedraaid, waarbij vooral zoon Rover alles fonetisch meezong.
Tijdens die vakantie heb ik 14 vertalingen opgezet voor het komend seizoen An + Jan Beatles vs Stones. (klik hier voor de speellijst). De afgelopen weken heb ik die uit de la gehaald, gecorrigeerd en afgemaakt. Vervolmaakt wou ik bijna zeggen, maar die liedjes waren al volmaakt en ze worden er in het Nederlands heus niet beter op.
Maar er gebeurt wel iets vreemd door die vertalingen. Ik heb geprobeerd ze zo dicht mogelijk bij het origineel te houden, zowel in klank en ritme als qua sfeer. En misschien juist daardoor klinken ze behoorlijk autonoom. De kapper, de brandweerman en de verpleegster uit Penny Lane zijn overgeplaatst naar de Jordaan, en het lijkt of ze daar altijd gewoond hebben. Lucy in the Sky with Diamonds, is nu Lucy is een Ster uit Duizend en het blijft zowel een verhaal over LSD als over Lucy in de Stijl van Julian. Een stukje Gele Duikmasjien staat onderop.
Gisteren zijn de demo's op de bus gegaan naar mijn companen, zojuist heb ik het zelf nog even gedraaid, mijn stem over die van Paul & John. De Beatles op Klompen.
Mooi, denk je dan, nu vast een paar leuke aankondigingen, dingetjes voor de show. Eerste gedachte: zoek even op over dat optreden van de Beatles in de veilinghal in Blokker. Daar zitten vast een paar goeie grappen in. Eerste wat ik zie staan is de datum: 5 juni 1964. Vandaag 46 jaar geleden.
Als daar geen zegen op rust!



woensdag 2 juni 2010

Rotcolumn: "5 minuten worldwide trending topic"

“Kom op mensen, meedoen,” schettert Erica Terpstra in een radiospotje voor mensen met een handicap in de derde wereld. “Ik heb met eigen ogen gezien…”

Ja, op vliegtickets van het Lilianefonds zeker. Van alle giften komt 10% aan bij het werkelijke doel, las ik laatst. Toch laat haar ‘meedoen’ mij niet los. Mijn vader werkte in de zending zijn halve leven voor een nikssalaris, vanuit overtuiging, als arts in de tropen, en dat zit diep.

Ik zoek op Twitter het Lilianefonds, daar zal wel een gironummer bij staan. Jeetje, 79 volgers.
Schiet ook niet op. Ik zal ze wat aandacht geven. Ik zin op een tweetje:
“Als er van goede doel-geld maar 10% aankomt, moet je dus 10x zoveel geven.”
Hm. Wijsneus. Geef jij 500 euro i.p.v. je standaard 50? Ja, waarom niet eigenlijk.
En ineens tik ik het neer.
“Voor iedere volger 1 euro aan het @lilianefonds.”
Moet er nog een tijdslimiet bij? Morgenavond zelfde tijd? Misschien een beetje mal. Een gemiddelde twiet heeft een levensduur van vijf minuten. Maar ze moeten het wel kunnen vinden natuurlijk. Tot vannacht dan. 24:00. Prima.
Ik druk op send.

“Leuke actie, ik leg hetzelfde er nog eens bij,” tweet volger @polderdom spontaan.
Op mijn Tweetdeck zie ik onder de column @janrot de eerste retweets verschijnen, en de mail geeft nieuwe volgmeldingen. Na 10 minuten is ie vijf keer geretweet en zijn er 12 volgers bij. Dan is het stil. Een minuut. Twee minuten. Dood. Ha ha. Die Jan Rot.

Ik zin al op een cynisch tweetje, als in mijn timeline de retweets beginnen te lopen. De refreshknop op mijn webpagina bewijst het: ik begon op 1465, en zit nu al bijna op 1500.
Ik loop met een grote grijns naar boven.
“Wat is er aan de hand?” vraagt mijn kleine mevrouw, die zelf zit te bloggen, en de mailmeldingen binnen ziet stromen.
Ik leg het uit. Daan schrikt een beetje. “Dit is niet heel slim, hoor. Dit is internet, daar ben je zo een paar honderd euro op kwijt. Ik zou het maar een beetje afbouwen.”
“Ik heb gezegd tot twaalf uur...” grinnik ik een beetje dommig.
Daan fronst haar wenkbrauwen en buigt zich weer over haar blog. “Ik hoop dat je weet wat je doet.”
Weer beneden zijn we op 1600. Francisco van Jole heeft ‘m op zijn @2525 gezet, die heeft 10.000 volgers. Boem, dat werkt.
Tweetdeck flitst het ene bericht na het andere, de mailbox lijkt een doordraaiende klok uit films. 1700, 1750, 1800. Dat is al 350 euro.
Ik denk met schrik aan @Polderdom en zoek het profiel op. Vrolijke, stevige vrouw, maar die zal ook wel even bleek om de neus worden.
In mijn tijdslijn verandert de toon. Waren tot nu toe alle tweets lief, leuk en verrast, er komt nu rommel binnen. En gif.
“In de agenda: niet vergeten 00:01 jan rotkop te unfollowen.
“Sommige mensen doen alles voor een beetje aandacht.”
“Lul, gooi gewoon een tientje in de collectebus.”
Ook vanuit mijn vaste #Rotclub klinkt gesputter. “Je stelt me teleur Jan, je moet je volgers verdienen, niet kopen.”
Twee Rotpesters die al een paar dagen onder mijn twietraam staan te jennen, zijn begonnen Groottweeps als Paul de Leeuw, Frits Wester en Nico Dijkshoorn te porren. Ze hebben de tekst veranderd. “Help Jan Rot aan 10.000 volgers!”
“Eh mooi, eh welkom, maar hou het een beetje leuk, jongens, dat van die 10.000 hoeft van mij niet zo,” probeer ik te sussen, maar het is of ik een Open Huis hield voor mijn buurtje en iemand bordjes bij de uitgang van de Arena heeft gezet. Ik word omver gelopen.
“Wie A zegt…”
“Jawel goosert, je zal bloeden!”
“Kom op jongens, we trekken ‘m helemaal leeg!”
Alle leuke en warme reacties zie ik niet eens meer.
Want dan doen de rotjochies iets waar ik nooit aan gedacht heb: ze wenden zich tot twitterkoning Ashton Kutcher met z’n 5 miljoen volgers. “Klootzak!’ blok ik, en meteen naar Kutcher “please don’t!" Maar het leed is al geschied.
“Jaha we gaan Wereldwijd,” juicht iemand. "#janrot staat bij worldwide trending topics."
En ja hoor, daar tweet iemand naar Paris Hilton: “Dutch singer @janrot gives for every new follower 1 dollar to charity! Ps RT.”

Twitter, dat gezellige, malle, knuffelbeest laat ineens zijn tanden zien, en verandert in een grommend monster. Het voelt of mensen mijn bank en pin op het net hebben gegooid. M’n hart bonst in mijn keel, ja, ik zit verdomme te klappertanden!
Er hoeft maar 1 Britney Spears te denken “Oh nice” en voor je het weet sta je op 30.000 en dan? Ja, of je betaalt of niet, je bent het lulletje van het jaar met je Lilianefonds.

“Zoveel gehandicapten zijn er in Afrika ook weer niet,” wil je tikken, maar voor humor is het te laat. Gewoon, nu een stok in het wiel:
“Sorry jongens, klootzakjes zitten de boel te bederven. 24:00 wordt tot 2000 volgers.”
Een koor van boe. “Lamlul, eerst de aandacht trekken en nou gaan grienen?”
“Lafbek, alsof je geen poen zat hep! Ik ga weer, de groeten!” Mooi, dat scheelt weer een euro.

Maar het werkt. De bloedhonden verlaten het terrein, al is het even een beetje katerig.
Als we de 2000 zijn gepasseerd, beginnen er zelfs meer mensen te unfollowen. Beetje jammer.
Dus haal ik die dubbele puntjes weg uit de 24:00 en maak ervan. "Tot 2400." En dan wordt het nog een uurtje leuk en enthousiast. En gezellig op Tweetdeck. Zoals het bedoeld was.
Tien voor twaalf maak ik vast een blogje, en drie over twaalf staat er een foto met een ingevuld girobiljet uit de la. Bijna 2200 volgers. 750 euro.
Gaat het nog, vraag ik @Polderdom. Ja, moet kunnen, in termijnen. Stoer.
Ik laaf me even aan de geslaagde afloop.
“Goeie actie, Jan.”
“Mooi, Jan.”
“Tof. Jan” En die enkele grapjurk, ach.
“Mag ik je nu weer unfollowen? Ik vind jou een oliebol.”
Ja hoor, wie wil blijven is welkom, wie wil gaan zij gegroet.

In bed kan ik niet slapen. Wat een tsunami. Voor hetzelfde geld zat m'n mooie Twietclubje nu vol bots, hoeren en viagraverkopers en kon ik vanavond in DWDD het lulletje van de klas spelen. Maar vooral al die haat, wow. Waar komt het vandaan. Wat heb ik die mensen misdaan.
Niet op blindstaren. Andere kant opkijken. Dus loop ik nog even in kimono naar beneden. @janrot 2206. Klapperr van de dag op de Twitparade.
“Kost een paar centen, maar dan heb ie ook wat,” zoals een volger al zei.

Inmiddels zijn er 100 volgers weg en 30 bij. We zien wel. Maakt niet uit. Vandaag precies vier maanden op Twitter. Wordt ge/vervolgd.

Peter Pears 100e geboortedag (Zomerreis)

Peter Pears was een Britse tenor, door wiens platen ik Schumann en Schubert heb leren kennen.
In dit filmpje zingt hij 'Das wandern' uit Schuberts "Die Schöne Müllerin", begeleid door zijn vaste partner - zowel in werk als privé - de al even Engelse componist Benjamin Britten.
(Voor wie hier niet van houdt, blog gaat onder het filmpje verder.)


In 2003 hertaalde ik Das Wandern als "Wie Wandelt" voor mijn cd Alle 13 Schubert. En omdat Schubert verslavend is, volgde al snel de hele cyclus, waarbij ik het verhaal van de ongelukkig verliefde molenaarsknecht omwerkte tot het relaas van een zanger van nu, die op een Schubert-bedevaart min of meer hetzelfde beleeft.
Op het lijf geschreven van de prachtige tenor Marcel Beekman, tevens de verteller bij onze Mattheuspassie, verscheen het onder de nieuwe titel "Zomerreis" bij Deutsche Grammophon met aan de piano Ernst Munneke.
Ik beschouw het zelf als een van mijn meest geslaagde projecten, en voor geïnteresseerden, er ligt nog een voorraadje in de Rotshop, voor 14,50 ex porto.
Hier een opname van lied 10, Tranenregen, bij VPRO's Vrije Geluiden.