"IEDEREEN KENT WEL IEMAND" #MH17

Toen Daan donderdag riep dat er een vliegtuig vol Nederlanders was neergestort, misschien zelfs neergeschoten, had ik daar geen zin in. Ik ben geen ramptoerist, en het heeft altijd iets ongemakkelijks om een ongeluk met Hollanders erger te vinden dan een met Koreanen.
Al gauw liep mijn tijdlijn op twitter vol, ik sloot me er voor af, ging wat anders doen.
Maar zoiets druk je niet weg.
's Morgensvroeg kwamen de eerste mailtjes: Annet zat in het vliegtuig. Met haar man.
'Wie was dat dan?' vroeg Daan.
Makassar, Indonesië, jaren zestig. Vijf, zes Hollandse gezinnen, werkzaam in de zending. Dominees natuurlijk, maar ook artsen. Zoals mijn vader, en oom Wim, want in de zendingsfamilie heten alle ouders oom en tante. Ons gezin met vijf kinderen, zij met vier. De moeders gaven les. Klasjes van twee of drie. Ik zat met haar zus in de klas, Annet was een jaar ouder. Moest een kind naar de middelbare school, dan gingen ze naar Holland, bij een oom en tante.
Toen ik, nummer vier, aan de beurt was, had mijn moeder er genoeg van. Ze vond dat mijn vader voldoende voor de derde wereld had gedaan, nu ging ons gezin voor. Wij vertrokken, vader bleef nog een half jaar voor de overdracht, en kwam toen ook terug. Einde van de zending. En de zendingsfamilie. Wanneer zag je elkaar nog? Bij (gouden) bruiloften en begrafenissen.
Maar vorig jaar mei was er ineens een reünie. Van de oudere generatie was de helft dood, de rest boven de 75. Wij, zendingskinderen, allen de 50 gepasseerd.
Er waren dia's en foto's, we zongen liedjes en ik sprong op tafel voor het verhaal over mijn eerste optreden, met ons playbackbandje The Red Stars, inclusief 12:30 van de Mama's & Papa's. Met Annet als Mama Cass. 'En die meiden zaten zo te giechelen dat iedereen zag dat het nep was.'
Laatst kwam ze kijken bij een optreden. "Ik moest het toch eens zien als je echt zong!'
We hadden het nog even over de reünie. 'Best bijzonder dat we allemaal nog leven. Had ook anders gekund, met al die dubbele tropenjaren," lachten we bij het afscheid.

Annet en haar man waren op weg naar Indonesië. Zonder hun drie kinderen. Misschien liet ze hem wel haar geboortegrond zien. Ik weet het niet. Heb nog geen contact gezocht met de familie. Ik wil me niet opdringen. Zoals ik ook geen zin had om erover te facebooken of te twitteren. Het is net of je de aandacht op jezelf wil richten. En het kan vast troost bieden als wildvreemden je sterkte wensen, maar zo dik waren we nou ook weer niet.  En het is zoals het NRC kopte: "Iedereen kent wel iemand." Maar toch.
Sinds Malaysian Airways die namenlijst heeft vrijgegeven, moet ik daar toch steeds naar kijken.
41. DEJONG/ANNETJEMRS

Ik schreef ooit in een liedje: 'Je leven is een legpuzzel, en steeds meer stukjes raken kwijt.'
Ongeluk, ouderdom, zelfmoord, ziekte... ik ken het van dichtbij. 
Maar dat er nog eens een uit de lucht geschoten zou worden, blijft onwezenlijk. 
Ik wou het toch even delen.