Mijn moeder had twee lievelingsfilms. Birds van Hitchcock en Als de Kraanvogels overvliegen, Russisch oorlogsdrama uit 1957: "Die zou ik zó graag weer 's zien."
Ik moest daar laatst aan denken en vond een goede restored print van The Cranes are flying voor een paar pond op Amazon.
Gisteren kwam ie binnen en het werd meteen onze zaterdagavondfilm.
Daan en ik hadden ons bij deze voormalige Canneswinnaar een beetje ingesteld op verantwoorde ouwe meuk, doorbraak post-Stalin cinema etc, maar het was inderdaad een topfilm, tijdloos, snel en adembenemend gedraaid...
Daan, die er wel aan is gewend dat ik aan het eind van een film begin te snuffen, keek toch even op nu ik in een onbedaarlijke huilbui uitbarstte, maar niet alleen was het filmslot aangrijpend, ik zag ook ineens mijn moeder uit de bioscoop komen, en op straat mijn vaders arm knellen: "O Peet, wat was dat prachtig! En dat ze dan..."
En hoe mijn vader instemmend zou knikken: "Grandioos" en zij deze ervaring haar leven lang koesterde. En ook had doorgegeven, want ik zie nog de glim in haar ogen.
En ik vertelde Daan nog eens het drama, hoe ze met 51 jaar, zonder enige aankondiging, tijdens de thee van haar stoel schoof en bewegingloos op de grond bleef liggen. Coma, hersenbloeding.
Ik vertelde van die dagen in het ziekenhuis, aan haar bed, de nachtmerrie dat mijn vader toen net met mijn oudste broer met een tentje op fietsvakantie in Noorwegen was, en het een eeuwigheid leek voor ze via de ANWB alarmcentrale waren opgespoord en teruggevlogen.
En dat beeld hoe mijn vader in korte broek en regenjas het ziekenhuis instoof naar de kamer waar mijn moeder lag, medisch onverklaarbaar nog in leven, zonder de hoop dat ze ooit weer bij zou komen. Hoe hij haar zag en brak: "Och lieverdje, och... och... lieverdje..."
Hij heeft die nacht bij haar gewaakt en bij zonsopgang was ze dood.
Ik vertelde nog over de dagen erna, de crematie, en dat we met z'n allen om het hoofd even leeg te maken naar een James Bond film waren gegaan (waar we met mijn moeder naar toe zouden) en het dorp daar schande van sprak.
En hoe vreemd het werkt: je moeder is al meer dan dertig jaar dood, maar dat verdriet kan je soms overvallen of het gisteren was.
Pas vannacht bedacht ik dat het vandaag 15 augustus is...
Mooi stukje levenswerk Jan, hoe dingen soms gaan in het leven.
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder stierf drie jaar later, twee jaar ouder.
BeantwoordenVerwijderenEn inderdaad: ook na dertig jaar...
Dag Jan,
BeantwoordenVerwijderenbijzonder dat je dit op het www durft te delen. Het verdriet komt en gaat, is het niet?
En, ik wist niet dat je Drentse wortels hebt. Zo leer je nog eens wat.
groet Wiek
Potverdorie. Das een verdrietig verhaal. Maar mooi verteld.
BeantwoordenVerwijderenLieve Jan ,
BeantwoordenVerwijderen15 Augustus zal voor jullie altijd een beladen dag blijven , net als voor mij. Het is de geboortedag van mijn oma , die ook als een moeder voor mij was .Zij is helaas overleden 3 maanden nadat mijn eerst kind geboren is . Sterkte !!
Reactie van broer Gerrit per mal na mislukte blogpoging:
BeantwoordenVerwijderenLieve Jan,
Ook ik ben heel erg met moeder bezig geweest deze week. We zaten vlakbij het Vierwoudstedenmeer en de Pilatus bij Luzern, paradijselijke plekken voor onze ouders aan het begin van hun huwelijk en dus ook voor mij uit verhalen en vergrijsde zwartwitkiekjes met kartelrand, wellicht zat ik in moeders buik toen ze de helling afskide, als ik geweten had dat ze toen zwanger was, onverantwoord, zei vader later...en dan mijn drama: na 8 maanden in Afrika net op tijd terug om haar te begraven...Heel veel bezig met hoe ze van haar nakroost had genoten en goedbedoelde adviezen had proberen in te slikken.
Dit is mijn eerste blog, maar om te delen, liefs Gerrit
Hallo Jan,
BeantwoordenVerwijderenDat doet zeer! Maar het is ook mooi dat ze jullie na zoveel tijd nog kan raken. Door een foto of een film... Dat is een teken dat ze nog erg in je hart zit...
Hoop dat je tranen ook gauw weer veranderen in een lach om grappige of mooie herinneringen!
Kop d'r veur Jan! (=onze versie van hou je taai!)
Gea
dat raakt , zo een verhaal , mooi dat je dat deelt .
BeantwoordenVerwijderenHeel mooi dat je dat deelt. En geen idde (stiekum toch wel) waarom ik juist hierop reageer. Omdat augustus voor mijn 'ook zo'n maand' is? Maar dan 13 augustus en dan 2 jaar geleden, want toen stierf mijn geliefde Geliefde. En het raakt me als anderen over dit soort dingen schrijven en het troost me. Om dat je ik lees dat als een ouder dood is je soms zomaar 30 jaar later nog steeds moet huilen, maar ook zulke mooie dierbare gevoelens kunt hebben. En dat is een troost, voor mij, voor mijn kinderen zonder vader.
BeantwoordenVerwijderenNou ja, wazig verhaal. Heb ik wel vaker last van ;-)
Fleur