dinsdag 23 december 2014

MIJN KERSTWENS ;-)

Ik ben geboren Kerstnacht '57
Dat betekent dat ik deze Kerstnacht 57 werd.
Da's alweer 15 jaar ouder dan Elvis ooit is geworden.

Zondag 11 januari vieren wij Zijn 80e geboortedag in Carré
Bij "De King & Wij" zingen groten als Freek de Jonge, Claudia de Breij, Fré Spigt en Herman Finkers mijn Elvis-vertalingen. Een top line-up.
Ik kreeg vanmorgen een verontrust mailtje van Carré: we moeten nog wel 1000 kaartjes verkopen.
"O, komt wel goed," antwoordde ik.
Ook als het niet goed komt.
Dan spelen we voor de mensen die er zijn.

Voor mijn verjaardag vraag ik of iedereen mee wil helpen de tent vol te krijgen. Is het niet door zelf te gaan, dan door het onder aandacht te brengen. Hier is de link naar Carré

Als cadeautje voor mezelf heb ik 'My way' vertaald. (Beter mee verlegen dan om verlegen.)
Het wordt in Carré de laatste toegift
In dit filmpje speel ik 'm voor het eerst voor publiek...
Dat gaat bijna goed ;-)
Allen een Fijne kerst en voorspoedig 2015 gewenst!



IK WAS
En nou, het eind nabij
Zie ik het doek al langzaam sluiten
Mijn vriend, geen punt voor mij
Ik sluit het boek, ken het van buiten
Voor twee heb ik geleefd
Waar ‘alles doen’ mijn grootste kick was
Maar meer, veel meer dan dat
Dit was wat ik was

En spijt, ja af en toe
Maar ‘af en toe’ doet niet ter zake
Ik deed wat ik moest doen
Zonder gedoe, het leven maken
Ik ging mijn eigen gang
Ook wat voor mij geen vaste prik was
Maar meer, veel meer dan dat
Dit was wat ik was

En al te vaak, wie zag het niet                           
Schoot ik voorbij mijn eigen limiet
Al stond ik rood, verschoot mijn kruit                 
Ik vrat ze op of spoog ze uit
Ik hield me groot, ik vocht me dood
En was wat ik was

Je leeft, met lach en traan
Een boel geoogst, en veel verloren
En nou, zie ik me staan
En scheid het kaf van het koren
Ik kijk al grijnzend terug
En doe nou niet of het niks was
Nee, nee,  dan zeg ik: hé
Dit was wat ik was

Want wat is een mens, behalve dat
Waar ie voor staat en wat ie had
Ik zeg gewoon zoals het voelt
En zwak niet af wat ik bedoel
Want einde rit, staat zwart op wit:

Dit was wat ik was

dinsdag 25 november 2014

NU ALLEEN NOG KAARTJES VERKOPEN!!


Zondagavond 11 januari vieren we de 80e geboortedag van Elvis Presley in Carré met een prachtig programma, waarin een groot aantal bevriende prominenten mijn Elvis-vertalingen zingen. 

De set is min of meer klaar en het wordt nu al legendarisch.
Én mooi én lekker én ontroerend én af en toe flink om te lachen.
Het moet alleen nog even bekend worden.
Helpen jullie met delen?  

En koop zelf eerst kaartjes voor het te laat is! Klik hier voor de site van Carré!!! 
(Aan vrijkaartjes doen we niet, dus ook collega's, vrienden en familie kunnen rustig vast bestellen :-)





'Ik wil nooit meer iets zingen zonder betekenis," zei Elvis ontroerd toen hij in de Memphis Special If I can dream had gezongen, als eerbetoon aan de net in die plaats vermoorde Martin Luther King.
Niemand minder dan Freek de Jonge gaat zijn tanden zetten in de Nederlandse versie Zolang ik droom.

In de film GI Blues zong Elvis het Duitse volksliedje Müss I denn voor een deel in het Engels als Wooden Heart. De grote Herman Finkers komt over voor een Nederlands-Twentse versie.

Devil in disguise was de laatste nummer 1-hit voor Elvis in Nederland. Fré Spigt brengt hem als 'Duvel in 'n doos', 

You ain't nothing but a Hound Dog was een van de vroege Sunklassiekers. Bij Charly Luske  heet ie  'Keeshond'

Claudia de Breij wou zo graag haar lievelings I just can't help believin' zingen. De vertaling is inmiddels gemaakt. Een primeur!

Musicalster René van Kooten, die de hoofdrol speelde in All shook up/Love me Tender doet nog een keer de 'Bajesrock' (Jailhouse Rock).

Angela Groothuizen krijgt 'Eén nacht met jou' (One night with you)  en jawel, jawel: 

Ron Brandsteder zal zijn diepe bas weer eens laten horen in Are you lonesome tonight oftewel 'Ben jij ook zo alleen'

Jonge held Lucky Fonz III doet 'Geef me Liefde' (Love me Tender). 

De liefste tuinkabouter van Nederland, ons aller Joost 'Nederwiet' Belinfante krijgt 'Opgefokt' (All shook up) 

Erwin Nijhoff, die ooit op een Elvis-memorial de hele Melkweg in tranen kreeg met You were always on my mind kiest voor 'Het steekt me' (It hurts me) een favoriet van Elvis zelf. 

Ik ben nog bezig met een bijzondere 'King op Klompen' na wie Blue Suede Shoes voortaan Woed'n Sjoes zal heten. Wat gebracht wordt samen met de Rotjes – onder aanvoering van (dochter) Elvis zelf. 

En natuurlijk gaan de leden van de band ook zingen.
Zo opteert bassist Marjolein Meijers voor 'Uithuilhotel' (Heartbreak  hotel) 
Gaat gitarist Jan van der Meij voor 'Goed gedaan' (That's alright, mama). 
En doet pianist Jakob Klaasse 'Neem geen wraak' (Don't be Cruel)
Voor drummer Léon Klaasse gaan we nog iets zoeken

En ja, ik pak zelf ook mijn momenten.
Met wonderlijke liedjes uit het filmrepertoire, het beste nummer dat Elvis nooit zong en inderdaad, ik ben bezig met My way.
Hoewel de afsluiter vaststaat: een gezamenlijk 'Je weet nooit hoe het loopt', oftewel, You'll never walk alone! 

Komt allen. Zegt het voort!

dinsdag 18 november 2014

DWDD BANDAID!

Toen het bericht kwam dat Bob Geldof een nieuwe Bandaid-versie op touw zette, 30 jaar na Do they know it's Christmas? wilden ze bij DWDD niet achterblijven.
Een eigen versie met hun huisfavorieten. En of ik de vertaling wou maken.
De actie was ditmaal gericht op bestrijding van het Ebola-virus, waarvoor inderdaad snel meer geld die kant op moet, voor ziekenhuizen, artsen en medicijnen.
Laat 'de vuile ziekte' door-etteren en de gevolgen zijn niet te overzien.
Bij de Engelsen waren tekstveranderingen aangekondigd - het origineel ging over honger - en dat gaf ook mij meer vrijheid.
Ik begon met de beruchte Bono-regel 'And tonight thank God it's them instead of you!' 
Dat zou bij ons iets worden als Wees blij dat zij het zijn, en niet jij! 
Nou bedankt.
Feed the world dan. Daar hoefde ik niet over na te denken. Geef meer geld.
Daar gaat het namelijk om.
En om dat nog eens te benadrukken werd het Bonozinnetje: Stel dat jij daar lag en jij was arm.
De rest schreef zich vanzelf.





































's Middags twee uur kwamen band, koor en vocalisten bij elkaar. Stemmen verdelen, instuderen, soundcheck, regieproef - de middag vliegt voorbij. En er zijn ook andere items natuurlijk.
Om half acht een gesprekje aan tafel met oude en nieuwe beelden en wambam live de buis op.
O, niet elke regel was te verstaan, en live zoiets mixen gaat nooit feilloos - maar sfeer en energie kwamen stralend over.
Koop hier de mp3 - alvast 1 euro voor het goede doel en ga voor grotere plannen naar giro 555!


   


PS Voor de trouwe fans, ja, op An & Jan Kerstmis hadden we hem al eens gedaan als Red Bethlehem. Ook mooi, maar een andere insteek. 


dinsdag 28 oktober 2014

THEO (2-11-2004)

Deels eerder gepubliceerd op 2-11-11 

Ik heb weinig politieke liedjes op mijn naam staan, het komt er nooit zo van als onderwerp. 
Maar ik weet nog hoe ik tien jaar geleden al een week zwoegde op een vertaling van Vincent van Don McLean, toen die ochtend van 2 november Theo van Gogh werd vermoord.
Ik moest meteen denken aan een avond, ik dacht in café de Smoeshaan, toen Theo me op de bekende hoge toon en breed lachend had verteld hoe de wereld van het vrije woord in elkaar zat.
En mijn bezwaren wegwuifde met een satanische grijns: "Ja maar Lange, ik hou van die geitenneukers! Ik doe het voor hen!"
Van Vincent naar Theo was maar een kleine stap en de tekst rolde er zo uit.

Hij zit inmiddels weer in de Kampvuur-show. Hier is nog een YouTube filmpje van een optreden in het Vondelpark, jaren terug. Met dank aan "Flappie15".
Voor de verstaanbaarheid staat de tekst hieronder...

PS: Voor de liefhebbers: hij staat met gitaar en strijkers op Het beste van Jan Rot. Via Rotshop of iTunes.






THEO

Sterren in de nacht, drank en vrienden meegebracht
Grachtengordel van smaragd
De wereld houdt hier op bij Amsterdam
Boven alles uit klinkt dat hoge stemgeluid
Klinkt de nar tot zijn kornuit:: ‘Gerammel aan de poorten is verplicht.’

Nu zie ik het licht, wat je mij toen zeggen wou
Van de spoken onderweg naar jou
En zo’n jongen in de nacht, kon niet horen wat je dacht en zag
Misschien vandaag de dag

Starre, starre nacht, bedevaart en boetekleed
Bij de baard van de profeet, de wereld houdt niet op bij Amsterdam
Wereld van verschil, kreupelrijmend codicil
Modegril of godeswil: bewaking van de poorten is verplicht

Nu zie ik het licht, wat je mij toen zeggen wou
Van de spoken onderweg naar jou
En zo’n stumper in de nacht kon niet horen wat je dacht en zag
Het wapen van de lach

En niemand besefte voor wie je liefde was
Het gouden kalf is afgeslacht en de sterren in de nacht
Die wacht een machteloze maatschappij
Maar je wist het zelf wel, kerel
De wereld is al klein voor mensen half zo dik als jij

‘s Morgens op de fiets, pal voor het stadsdeelkantoor
Iemand springt er zomaar voor, misschien weet je nog eventjes van niets
En al wil je er vandoor, woorden zijn niet kogelvrij
Laf vermoord en vogelvrij, een gruweldaad in Allahs aangezicht

En nu jij daar ligt, sta ik zomaar oog in oog
Met het antwoord op jouw ‘dialoog’
En ik snap waar jij naar zocht
Hoe klein de kans ook dat zo’n joch alsnog
Zijn oor leent aan Van Gogh

(c) Vincent, Don McLean, hertaling JR

dinsdag 7 oktober 2014

ROTNIEUWS!

Als artiest ben ik zowel mijn eigen manager als platenbaas.
Dat onderhandelt heel makkelijk.
Als het duidelijk wordt waarom een bepaalde plaat er moet komen en hoe, staan de neuzen al snel dezelfde kant op.
Dan ben ik de laatste jaren ook mijn eigen producer, maak mijn eigen hoesjes, zorg dat alles op tijd bij de fabriek is, schrijf een bijbehorend persbericht en stuur een aantal exemplaren rond.
Dan maak ik zelf nog een promofilmpje en verspreid dat op Twitter en YouTube.
En dan...
Dan zet ik 'm op iTunes en is ie officieel uit. Vandaag dus. Hier staat ie. 

Nu begint het wachten, op recensies, interviews, aanvragen voor radio en TV...
Als mijn eigen perspromotor kan ik moeilijk mezelf gaan aanprijzen.
Zoals het voor de andere kant vervelend zou zijn om mij persoonlijk te moeten afwijzen.
Dus de tactiek is simpel: "Call us, we don't call you." 
Kon ik ook maar aan de andere kant zitten. Als ik dit persbericht in mijn mailbox vond, dan wist ik het wel!



zondag 21 september 2014

DE EERSTE KEER ALS CONSUMENT



"Het plakband was niet op..." constateert mijn schoonvader droog als ik de heftig dichtgeteepte doos openmaak met mijn nieuwe cd. Ik had 'm bij hen laten bezorgen, want met twee adressen ben je minder bereikbaar. Ik geef hem een exemplaar en bekijk er zelf een.
Eindeloos gecorrigeerd op tikfouten, maar toch.
Altijd de angst dat je ineens Kamppuur ziet staan, of Jan Bot.
Nee niks. Artwork klopt, ook de foto op het label ziet er goed uit.
Ik neem afscheid, stap in de auto, schuif het schijfje in de lade en geef gas.
Mondharmonica,  gitaar en contrabas introduceren Blowin' in the wind, pardon, Hangen in de wind. Jaren aan gesleuteld, vele varianten gekend, maar hangen dekt qua klank en lading het best.
Nummer twee is Donna Donna, die was er zo. Oorspronkelijk een Jiddisch lied uit 1941 over een kalf op weg naar de slachtbank, metafoor voor het joodse volk, nooit geweten dat het daar over ging.
Ik schrik haast van mijn eigen tweede stem. Ja, natuurlijk heb ik die track eindeloos gehoord, in diverse stadia, van basis tot eindmix, maar nu hoor ik hem voor het eerst als consument.
Want ik kan en hoef er niets meer aan doen, dit is de cd, zo blijft ie. De nummers trekken langs. Het blijft een voorrecht om je eigen stem en woorden gedragen te weten door de rijkste melodieën ter wereld, van eeuwenoud tot jaren tachtig. Ik ga er zo in op dat ik Antwerpen gewoon voorbij rij, en ineens borden Kalmthout en Sint Job in 't Goor zie staan. Twintig minuten om, geen straf, nu kan ik 'm tenminste helemaal uitluisteren.

De eerste keer als consument. Het is mijn 19e album onder eigen naam - met Streetbeats, An & Jan, Nachtlied en Palingvissers nummer 29 - maar het went nooit. Ik vind het een van de hoogtepunten van het jaar.
Natuurlijk zijn er altijd dingetjes die je anders had willen doen, iets wat je de de rest van je leven jammer blijft vinden. Ooit bij een album had ik de eindmaster niet gecheckt, en bleken alle nummers aan elkaar geplakt. Nooit klachten over gehad, maar zelf verlang ik daar nog altijd naar 1 of 2 seconden tussenrust. Meestal gaat het maar om een zanghaaltje naar boven wat naar beneden had moeten zijn. Blijf ik toch altijd horen.
Zo is op Kampvuur een noot vreemder uit de autotune gekomen, dan ik 'm zong. Hoort niemand behalve ik. En ergens zit een lasje, door een tekstverbetering uit twee samengestelde woorden. De tekstdichter won het van de muzikant, ik liet het zo. Leuker zijn de dingetjes waar je je elke keer weer op verheugt. Een gitaarloopje, een hikje. In Tering (Fire) rinkelt perfect getimed een mobiele telefoon, daar was ik al meteen aan gehecht.

Ik wist in de studio niet helemaal hoe het zou uitpakken, deze plaat. Wist alleen zeker dat ik 'm wou maken. Veel is nieuw, maar er waren een aantal liedjes uit het archief die absoluut vastgelegd moesten worden, zoals Wie zijn kind vertelt (Teach your children well) en Huis van de Morgenzon (House of the rising sun). En Rolls-Royce natuurlijk, Fast Car van Tracy Chapman, live een van de hoogtepunten uit de Nummerrr 1-show die niet op de cd stond.
Sfeer en geluid stond ook vast - sobere begeleiding, maar trefzeker gespeeld door Jan en Marjolein, veel betere muzikanten dan ik.
Met zingen had ik mezelf de opdracht gegeven er niet teveel als uitvoerder tussen te staan, maar vooral zuiver door te geven wat de tekst vertelde. Zoals je als uitvoerder je publiek moet laten huilen en niet jezelf, ook al is het echte ontroering. Beste voorbeeld is Mull of Kintyre, naar de baai in Schotland waar Paul McCartney een landgoed had. Nu verplaatst naar het Strand van De Haan, de mooiste badplaats aan de Vlaamse Kust. Ik ben er nooit geweest, heb alle kennis in de tekst van Wikipedia, maar als ik het zing is er geen plek dierbaarder (en vast veel mooier dan de werkelijkheid. We gaan er binnenkort een Rotclipje filmen.)

Vannacht reed ik terug uit Hilversum van een item bij Oog op Morgen. Op de heenreis had ik anderhalf uur de nieuwe van Leonard Cohen gedraaid, aan wiens 80e verjaardag de uitzending refereerde, maar terug mocht mijn Kampvuur weer op. En wist ik het zeker: ja, hij is goed gelukt.
Ook de opbouw is fijn. Twintig liedjes is veel, dus zitten er een of twee natuurlijke momenten in om 'm stop te zetten, maar als je wel doorgaat sla je een nieuwe weg in.
Mijn favoriet?
De meeste muzikanten zetten hun lieveling als nummer twee op een plaat is mij opgevallen, maar artiesten boven de vijftig geven steeds meer gewicht aan de afsluiter. (Let op De Belofte van de cd "Nieuwe Ruimte" van Rob de Nijs, mijn tekst met muziek van Boudewijn de Groot. Begin oktober uit.)
Op Kampvuur is de afsluiter Tot de Sirene van Tim Buckley. Ik zag 'm als tiener juli 1974 als verrassingsact bij een popfestival op Sportpark Hilversum, en weet nog hoe verloren dat eenzame mannetje op dat podium voor dat volle veld stond te zingen, en iedereen er gewoon doorheen lulde, in afwachting van The Doobie Brothers. Een jaar later was ie dood. Overdosis. Twee decennia later werd Tim postuum beroemd als de vader van Jeff Buckley, hoewel ze elkaar maar een keer hebben ontmoet, toen Jeff 8 was.
Ik leerde Song to the Siren opnieuw kennen in 1984,  als hit voor This Mortal Coil. Ik had al een tijd een project gezocht waar ie in paste, ja, heb bijna deze hele plaat opgezet om dit lied te mogen doen. De werktitel was eerst Stem des Folks en later Goed Folk, maar folk is een besmette term. Pas toen ik het uitnodigende Kampvuur bedacht, kon het doorgaan.
En nu hoor ik mezelf zingen: "Hoor mijn zang: kom naar mij, kom naar mij, laat mij je warmen. Kies voor mij, kies voor mij, ik spreid mijn armen... " En nu kan eindelijk Buckley van de Bucketlist.
Missie geslaagd.

Album komt 3 oktober uit, staat binnenkort op itunes en is nu al in de voorverkoop op de site voor een tientje. (Daan had 'm vanmiddag ook bij zich op het #Snorfestival.)
Hieronder nog eens de YouTube-prominentenpromo.
Dank voor het lezen!
(Ha, bij teruglezing een dag later lijkt het een beetje zelfingenomen allemaal, maar dat is geen eigendunk maar gewoon de vader die trots is op z'n kindje!)



Hier nog even de promo

zondag 14 september 2014

NEDERBELG 3

Nee, ik ga geen logboek bijhouden van de verhuizing naar Antwerpen.
Maar de eerste indrukken van een nieuwe stad zijn snel vergeten, dus iets vastleggen kan geen kwaad.
De kick om tegen etenstijd iets anders te kunnen ophalen, dan friet of chinees. En lekker op het dakterras te eten zonder koken of afwassen.
De kick om overal weer winkels in de buurt te hebben waar je dingen kunt kopen die je nodig hebt, in plaats van uit te stellen tot je weer in de stad bent.
In de kiosk om de hoek haalde ik voor Daans verjaardag een stapeltje oriënteringslectuur. Als we hier toch 13 jaar blijven wonen wil ik ook wel inburgeren. De Humo dus, en een Vlaamse krant. Wat we met NRC, Parool, Vara-gids en Vpro-gids doen is nog niet zeker.


Ik probeer ook wat meer tv te kijken. Bij de kabel Telenet staan de Vlaamse zenders op 1 t/m 10 en dat laten we maar even zo. De Ideale Wereld, Goebbels en de Belgen - je leert toch beter hoe hun humor in elkaar steekt. En wie wie is.

Vandaag was  het autoloze zondag, plus open monumentendag in 't Stad, en struinden we met de Rotjes de vrijmarkt af. Star wars voor de jongens, poppetjes voor Maantje, jurk voor Elvis. Ik vond een paar mouwloze armani-shirts voor 50 cent het stuk in mijn maat, maar werd weggehoond, en er heeft inderdaad een bierbuik in gezeten.
 's Middags zelf nog even naar het Eilandfestival gefietst en Thé Lau dag gezegd en zijn nieuwe boek gekocht. (In omgekeerde volgorde).


Hoop daar volgend jaar ook iets te doen. Ben nog niet erg bezig met netwerken en zo. Eerst maar eens aarden.
 IJs in de Belgische kleuren, we nemen het serieus ;-)

woensdag 3 september 2014

STADSMENSEN!

"Shit, het is woensdag. De groenbak."
Het is nog even onwennig, met een been in het oude en een in het nieuwe huis. 
Gelukkig is het maar 25 minuten van Antwerpen naar Ossendrecht.
En nu de kliko met afvalpeertjes uit eigen tuin op de stoep staat, neem ik even de tijd in de stille burgemeesterswoning om terug te kijken op onze eerste week terug in de grote stad.

Die begint donderdag 28 augustus met het ophalen van een vrachtwagentje voor de eerste noodzakelijke huisraad, bij voorkeur de dubbele dingen uit Ossendrecht, stoelen, bedden en kastjes van zolder en zo, want dat ruimt lekker op als er kijkers komen.

Ons huurappartement in Antwerpen, op 't Zuid, om de hoek van de Nationale Straat is natuurlijk veel kleiner, maar zelfs in de lift passen we allemaal. 




















's Avonds heerlijk eten om de hoek en dan iedereen op tijd naar bed. Dit is ons nieuwe uitzicht 's nachts  

Vrijdag en zaterdag zijn we in Ossendrecht, ook om de boel op te ruimen. 
's Zondags rijden we weer 'naar stad', waar ik 's middags mijn optreeddebuut als Antwerpenaar maak op de Cultuurmarkt. Als Rocker uit Holland kom ik uiteraard op de fiets. 

 

Optreden erg vrolijk en voor de vuist weg. Als artiest ben ik vrij onbekend in België, maar mijn repertoire van vertaalde wereldhits geeft evenveel vreugde als in Nederland. En dat Mull of Kintyre is vervlaamst naar het Strand van De Haan, en de ballade van Molly Malone zich niet meer afspeelt in Dublin maar in Oostende, werkt ook goed. 
Ja, natuurlijk is het de bedoeling om vaker in Vlaanderen te spelen, maar er zit geen stress achter. "Ik kom niet om te kijken wat België voor mij kan doen, maar wat ik voor België kan doen," grijns ik even later tegen mijn nieuwe Vlaamse agent. Want in Nederland ben ik mijn eigen manager, maar in België weet ik heg noch steg.
Dit is 'm, Wim Groos. Mijn eerste bolleke op een Antwerps terras.
 

Onze hoofdreden om in Antwerpen te gaan wonen is - naast het avontuur van het 'buitenland' -  vooral de prachtige Steinerschool, van peuter tot en met middelbaar. Heel handig met vier kinderen. En als slimme investering hebben we dan ook een huis gezocht op drie minuten loopafstand. Daar gaan we!


De dagen schieten voorbij met gedoe als regelen van gas, elektra, water, een Belgische bankrekening, telefoon et cetera. 
En hoog op de lijst het kindveilig maken van het dakterras, want nee, zo mogen ze er niet op... 
(we wonen op derde en vierde etage)



Vanmorgen is tv en wifi aangesloten, een mooie afsluiter voor de eerste week Nederbelg.
"En bevalt Antwerpen?" vragen mensen uiteraard. Nog veel te vroeg om te juichen natuurlijk, maar we hebben al een paar keer naar elkaar geknikt: topbeslissing.
Ossendrecht is het paradijs, ik blijf het vinden. 12 ½ jaar dolgelukkig buiten geweest, met een tuin als een voetbalveld en het bos op twee minuten fietsen.
Maar hoe lekker om nu weer ineens met je dochter op je nek door de herrie te kuieren en beseffen: "O ja, eigenlijk waren we stadsmensen!"







dinsdag 19 augustus 2014

ONS EIGEN FILMHUIS


Veel was vroeger beter, maar wij hebben internet. En de beste TV-series.
Tot een paar jaar geleden keken we vooral topfilms, die ik met dozen tegelijk via ebay en later amazon bestelde.
Maar op een gegeven moment heb je de Top 250 van IMDB in de kast staan, zeker driekwart gezien uit 1000 movies you have to see before you die, en zit je te gapen bij een vergeten Japanse klassieker - "hij kreeg toch echt **** in de Videohound", en is het een beetje op.
En zo kwamen we bij de TV series terecht.
Met West Wing, Soprano’s, 24, The Wire, Deadwood en Lost  schreef de nieuwe eeuw meteen al geschiedenis.

Niet dat ik ze op tv kijk. Weggeknipte titelrollen, meldstroken over andere programma’s, reclameonderbrekingen, joh, alleen al die zenderlogo’tjes links en rechts in beeld. 
Bovendien wil ik ondertiteling in de gesproken taal – zeker bij Engels.
Bij voorkeur koop ik de DVD-box pas als de serie is afgelopen. Elke dag een of twee afleveringen voor het slapen verrijkt het leven, en af en toe is het ook heerlijk om een aanslag op het gezinsleven toe te staan – “Nee jongens, vermaak je zelf maar, wij zijn nog ‘even’ aan het kijken.” 
Maar soms kan  je niet wachten, en bestel je toch doos een en twee, terwijl de serie nog loopt.

Breaking Bad was sterk genoeg om de pauzes te verdragen, maar tegen de tijd dat je er bij Mad Men, Downton Abbey en Boardwalk Umpire weer helemaal inzit, is het seizoen al half voorbij. 
En de pijn in de maag bij de cliffhanger, is natuurlijk door de makers wel zo bedoeld, maar ik kijk liever meteen door. Ik had er bij Homeland een paar dagen echt last van dat ik pas over een tijdje weet hoe het verder gaat. En de voorpret op de nieuwe Sherlock was zo hoog, dat het met drie afleveringen - waarvan het zeker bij één te lollig werd - een beetje als een zeperd voelde
Met Borgen heb ik het geduld opgebracht, laatst voor drie tientjes tweedehands de complete box op de kop getikt, dus die wacht alleen op het juiste moment.

We zijn deze week begonnen aan Game of Thrones, maar dat zegt me na vier afleveringen nog weinig. Misschien omdat we net zo'n geweldige zomer hadden met House of Cards.
Ik had er zoveel over gelezen dat het alleen nog kon tegenvallen, maar nee, we hebben seizoen 1 en 2 er ademloos doorheen gejaagd. Ik had al een hoge pet op van Kevin Spacey, maar dit is de rol van zijn leven. En ook fijn dat een Amerikaanse remake eens imposanter is dan het Europese origineel. Die hadden wij tenminste na anderhalve aflevering terug op de plank gelegd. 

Ja, de plank. Of beter dvd-wand. Beetje ouderwets wellicht. Veel vrienden zweren bij HBO en Netfix, maar ik vind het niet alleen leuk, iets tastbaars, net als een grote boeken- en muziekverzameling, maar zou ook niet zonder kunnen. Ik zou het vreselijk vinden als ik Twin Peaks niet gewoon zou kunnen pakken, ook al weet ik niet of ik die nog ooit een vierde keer ga zien. En is de kans met vier kinderen niet heel groot dat die later uitgebreid in die bulk goud gaan grutten? Misschien wordt er wel een regisseur! "Ja, is ons met de paplepel ingegoten."

Op een recent verkleedpartijtje werd er al aardig uit geput: achteraan Elvis als de zelfbedachte TomTom- woman met stadskaartcape, en dan van vlnr Wimpie (Popeye), Spiderman, Batman, Wonder Woman en Winnetou!




zaterdag 16 augustus 2014

ELVIS LEEFT!

16 augustus 2014,
Dan is het alweer 37 jaar geleden dat Elvis Presley dood werd gevonden, 42 pas.
Een mooie gelegenheid voor deze foto, van de week op Terschelling gemaakt in strandtent Heartbreak Hotel.

En natuurlijk een fijne aanleiding om weer even te wijzen op onze Elvis-avond in Carré, zondag 11 januari.
Op de site van Carré zie je dat de verkoop voor DE KING & WIJ nog maar net op gang is, en dat komt vanzelf goed als we reclame gaan maken, maar het is nu dus wel dè kans om de mooiste plaatsen te reserveren. Aan gastenlijst en vrijkaartjes doen we niet, dus ook vrienden en familie kunnen rustig vast bestellen :-)

Alles onder voorbehoud - 
zingt Fré Spigt Devil in disguise als 'Duvel in 'n doos', 
brengt Charly Luske Hound Dog als 'Keeshond' 
en vertolkt Claudia de Breij een speciaal voor haar gemaakte vertaling van I just can't help believin'. Musicalster René van Kooten, die de hoofdrol speelde in All shook up/Love me Tender doet nog een keer de 'Bajesrock' (Jailhouse Rock).
Ook Angela Groothuizen heeft toegezegd  en jawel, jawel: 
Ron Brandsteder zal zijn diepe bas weer eens laten horen in Are you lonesome tonight oftewel 'Ben jij ook zo alleen'

Inmiddels kunnen we wat nieuwe namen prijsgeven: Lucky Fonz III met 'Geef me Liefde' (Love me Tender). 
De liefste tuinkabouter van Nederland, ons aller Joost 'Nederwiet' Belinfante met 'Opgefokt' (All shook up) 
en Erwin Nijhoff, die ooit op een Elvis-memorial de hele Melkweg in tranen kreeg met You were always on my mind
Ik hou nog een paar grote verrassingen achter de hand, onder wie een optimist van formaat voor het prachtige 'Zolang ik droom' (If I can dream), een jonge Pelvis in hart en nieren voor een rockmedley en een wel heel bijzondere 'King op Klompen' na wie Blue Suede Shoes voortaan Woed'n Sjoes zal heten. 

En natuurlijk gaan de leden van de band ook zingen. Zo opteert bassist Marjolein Meijers voor 'Uithuilhotel' (Heartbreak  hotel) en gaat gitarist Jan van der Meij voor 'Goed gedaan' (That's alright, mama). En met Jakob en Léon Klaasse op piano en drums hebben we sowieso al twee prachtige Jordanaires.
En ja, ik pak zelf ook mijn momenten. Met 'Van de wijs' (Unchained melody) bijvoorbeeld, het laatste lied dat de King live zong, hamerend op de piano. En wist je dat Bruce Springsteen 'Fire' speciaal voor Elvis schreef, maar helaas zijn demo pas in die fatale week in augustus 1977 naar Graceland stuurde? Fijne verhalen te over, en een keus uit 700 nummers prachtmuziek!  

De definitieve setlijst wordt later bekend, maar de afsluiter wordt vast een gezamenlijk 'Je weet nooit hoe het loopt', oftewel, You'll never walk alone. Of zal ik me alsnog aan My way wagen?

Wordt vervolgd!

vrijdag 15 augustus 2014

"Beste show sinds 'ROT IS LIEFDE' uit 1993"

Zo stond ik gisteren klaar voor de eerste try-out van Kampvuur in ET10 in Terschelling. 

Dom genoeg vergeten tijdens of na afloop een plaatje te maken, want mijn glunderende gezicht had ik wel vastgelegd willen zien.
"Beste eerste try-out sinds Rot is Liefde uit 1993" twitterde ik rond middernacht. Ook zo'n programma waarbij je vooraf van een boel maar hoopte dat het zou werken, en dat mét publiek de vleugels kreeg waar je zelf door werd verrast. Ik bedoelde stiekem 'beste show sinds 1993'
maar dat is wellicht wat prematuur.
Heldere start ook. Binnen tien minuten zijn Neil Young, Paul Simon en James Taylor al binnen en dan heb ik nog geen woord gezegd. En alles lekker in golven. Het naspelen van een Hawaiiaanse zangwedstrijd met het publiek, een ballade over Prinses Paulientje uit Ossendrecht (eind 19e eeuw het kleinste vrouwtje ooit), of een heftig lied van de vergeten Tim Buckley (vader van Jeff)  - het past allemaal bij elkaar.
Grootste klappers lijken de vertalingen van Fire van Bruce Springsteen en Mull of Kintyre van Paul McCartney, en wat heel goed bleek te werken was de terugkeer van een flink aantal eigen liedjes uit de vorige eeuw. Eindelijk vind ik het weer fijn om ze te spelen, Rotklassiekers als Groot Avontuur, Het Afscheid en Op een dag komt alles goed. We eindigden gisteren zelfs met Samen uit elkaar op accordeon.

Vanmorgen allejezus vroeg, maar nog steeds erg blij opgestaan, met z'n allen het huisje schoongemaakt en om 8:15 de veerboot opgereden. Daar nog even fijn een krachttukje gedaan, met de kleine man op de rug.
Inmiddels thuis, nog steeds opgetogen.

Hoop jullie te zien de komende tour!

Klik hier voor de speellijst!




woensdag 13 augustus 2014

DANSEN VAN PLEZIER

Gisteren verrassingsoptredentje gedaan bij Hessel in De Groene Weide.
De Bokser van Simon & Garfunkel, Lola en Angie/Ankie - fijn kroegrepertoire om dan in de achterzak te hebben.
Maar hoogtepunt wat mij betreft toch even dat moment in de diepte, met een lied opgedragen aan Robin Williams en alle lijders aan depressie. 'Dansen van plezier' van de cd Meisjes uit 1999.

Ik had het toentertijd al jaren, maar kon er niet veel mee. Het leek meer een noodkreet, een mantra, dan een lied. Toen ik het in Texel nog wel, bij een kampvuuroptreden, een keer uitprobeerde, werd het zo beklemmend dat ik zachtjes vroeg: "Misschien willen jullie meezingen?" En het werd een van die magische optreedmomenten die je je een leven lang herinnert. Zelfs in de studio duurde het lang voor ik me over die herinnering heen geworsteld had, en het kon zingen of ik het ter plekke bedacht en zo voelde.
Vorig jaar kreeg ik een mailtje dat een trouwe fan zich na een zware depressie van het leven had beroofd en dat ze Dansen van Plezier op zijn begrafenis hadden gedraaid. Dat dit zijn lijflied was.
Ik had al besloten hem in Kampvuur eindelijk live te gaan spelen.
Zojuist ook maar even met een sober filmpje op YouTube gezet.
En ja, ik ben nog elke dag dankbaar dat ik vooral dankzij vrouw en kindjes ver van deze periode ben weggezeild, al weet ik nog precies hoe het voelt als ik niet bij ze in de buurt ben.




DANSEN VAN PLEZIER

Als dit een storm is waar ik doorheen moet
Als dit een storm is waar ik doorheen moet
Als dit een storm is waar ik doorheen moet
wanneer gaat ie liggen dan?
wanneer gaat die storm eindelijk liggen dan?

De regen komt met bakken neer
De regen komt met bakken neer
de regen komt met bakken neer
wanneer breekt de zon door
nou, wanneer breekt de zon door?

Elke morgen sta ik slechter op
elke avond ga ik slechter weer naar bed
het gaat zo petpetpetpetpet petpetpet

En ik wil zo graag, ik wil zo graag dansen
ik wil zo graag dansen van plezier
ik wil zo graag, ik wil zo graag dansen

ik wil zo graag dansen van plezier

donderdag 7 augustus 2014

VAKANTIEWERK

Het begint als mijn harde schijf crasht. De bestanden zijn nog intact, dus geen ramp. De reparateur heeft een niet apple-schijf in de aanbieding, sneller, goedkoper maar ook minder geheugen. Van 600 gieg naar 240.
'Heel goed, ik moet de boel toch 's ziften,' aarzel ik niet. Je kunt wel jaar in jaar uit alles opslaan, maar bij iemand die elke dag achter z'n mac zit, loopt dat hard op. Bestand Muziek 2005 of Muziek 2008 kan in het jaar zelf wel handig zijn, maar vijf jaar later is het verschil onduidelijk. En waarom zou je altijd maar die dertien versies van de Mattheuspassie meeslepen als je alleen af en toe de uiteindelijke veertiende nodig hebt? En dan al die affiches en flyers, cd-hoesjes, studio-opnames, ruwe filmpjes vooral - honderden gigabytes die zo weg kunnen.
Alles staat nog op twee of drie back-ups, dus is altijd terug te vinden.

Ik begin met de liedvertalingen. De meeste zitten voor de tekstboeken Rot voor U (pop) en Meesterwerk (klassiek) wel bij elkaar, maar met de digitale stofzuiger langs mapjes voor diverse tournees en shows, poppen tussenbestandjes op met namen als Ruw, Troep, Live, Extra vol vergeten dingetjes. Drie Zusjes, een vertaling van een Nits-nummer op verzoek van Henk Hofstede toen ie de Okapi Liedprijs had gewonnen, en Doem Man oftewel Down Man, gemaakt toen Kaz Lux een keer gast was bij An + Jan.
Het meeste is zooi natuurlijk - setlijsten, oefenschema's, bio's, ideetjes - maar het gaat om de cadeautjes. Dat je nieuwsgierig Timmerman opent en zomaar een bijna goeie If I were a carpenter treft. Zes jaar geleden afgevallen voor de Hallelujah-tour omdat ik lady en baby niet goed kreeg, en het ineens Reason to believe werd. Maar nu kan ie alsnog mee met Kampvuur, want daar zat Tim Hardin nog niet in.

Dan wordt het tijd eens mijn eigen teksten bij elkaar te zoeken, niet alleen die al op plaat waren bij mij of anderen, maar ook het beste van nooit uitgebrachte liedjes, oud en nieuw. Wat je niet allemaal tegenkomt. 'Waterwerken', teksten bij een kunstboek, een tekst van Jan-Simon Minkema waar ik muziek bijschreef, een gedichtje ingestuurd voor een kunstmanifestatie in het Vondelpark, een mapje met half affe vertalingen van eigen Engelse nummers uit de jaren '80, een gebruikte en twee ongebruikte kerstteksten voor Zapp, een nieuw volkslied voor Syb van der Ploeg, een paar gestrande teksten voor Boudewijn de Groot die erg van het heen en weer tikken is, en dan blijft er wel eens een dood in het net hangen. Maar ook recente teksten die ik in een bevlogen moment opschreef, zonder er verder iets mee te doen, en die ondergedoken zaten in een submapje 'Nieuwe liedjes'. Eén geeft precies het gevoel weer, waar ik nu mee bezig ben, en ik vind 'm zo sterk, dat ik 'm meteen naar de pianist/manager stuur van Rob de Nijs, die met een nieuwe cd bezig is.
Ik sla de diversen op in pdf's en laat er voor de feestelijkheid bij Multicopy een paar mappen van maken, want dat is lekker spelen en zingen. Ook handig met verzoeknummers.

Ik heb ineens zo'n lol in die ouwe Rotnummers, dat ik besluit er in de komende Kampvuur show een blokje aan te wijden. Onder het mom van een feniks die uit z'n oude as verrijst, kan ik het prima verkopen.
                                                                               II


"Je moet ook die kast 's opruimen, ziet er niet uit," zegt mijn meisje dan over de planken naast mijn bureau.
Teksten, akkoordenschema's, multomappen met uitdraaien - stapels en rijen, planken vol.
En ja, het heeft wel een nostalgische waarde, zo'n door gitarist Jan de Hont handgeschreven schema van een Lodeizen-lied van Schout bij Nacht uit 1994, maar een beetje viezig is het ook.
En als pianist Jakob Klaasse ooit belt of ik toevallig nog de akkoorden van 'Dansschool  Janssen' heb (Tango Palace van Dr.John), wil ik 'm graag een boel werk besparen, maar voor ik dan dit gescheurde en verkreukelde blaadje heb gevonden...
Onder de scanner, en weg ermee.
Gelukkig kan een boel zo al weg. Eindeloze stapels losse bladmuziek van nummers die ik al heb opgenomen en dus in mijn computer staan, proefversies van musicals, vier verschillende uitdraaien van Schumann's Frauenliebe, een uitdraai in cyrillisch schrift van Moussorgsky's Kinderkamer omdat ik die er tijdens het vertalen absoluut naast moest hebben. Het heeft zijn nut gehad. Maar moet ik dat de rest van mijn leven meeslepen?
Als alles is uitgezocht is de papierkliko al bijna vol.
Maar ik mis nog iets.
En jawel, onderin de gewone boekenkast daar staat ie, een geel uitgeslagen witte tekstmap uit 1999 met voor de helft uitdraaien met van die goedkope printerletters op geperforeerd multomappapier dat je moest afscheuren, en de rest met de typmachine getikt op een soort bruinig kladblokpapier.
"Dat moet je bewaren," vindt Daan, "als ze zoiets van schrijvers vinden, bellen ze meteen het letterkundig museum."
Ja, maar op zolder liggen genoeg leuke dingen. En dit was toen al de map met reserve materiaal en afvallers. Ze hoeven er na mijn dood niet achter te komen hoeveel slechte nummers ik heb gemaakt. Maar voor de totale vernietiging van B-materiaal is het nu nog te vroeg, ik weet uit ervaring dat ik dingen mis, als ik ze niet meer voorhanden heb. Bovendien zit in de meeste potentie, en als je ze anders monteert kan dat er alsnog uitkomen.
De blaadjes van teksten die in m'n computer staan mogen zo weg. Maar bijgekrabbelde verbeteringen moet ik toch overnemen. "Dus loop ik weer verder te peinzen" is inderdaad een slechte zin dus terecht doorgestreept. Maar wat staat er nou toch als variant met pen bij gekrabbeld? Na lang staren ontwaar ik: "Dus valt er niet veel meer te veinzen." Ook niet ijzersterk, maar wel beter. Dus zoek ik het docje op - nog in Helvetia, in plaats van Times New Roman - en tik de variant erbij. Ik begin meteen het ijzersterke intro te hummen, met dat mooie koortje. Als je daar nou eens het refrein van maakt, en die brug skipt? Of wacht, dat moet daar en dan... Ooit neem ik het op. Vast.
Veel typemachineteksten zijn nooit overgezet. God ja, een sarcastische smartlap: "Deze ogen hebben nooit bedrogen", ah, en daar dat citaat van Godfried Bomans waarvan ik laatst nog dacht: dat moet ik eens in een tekst verwerken. "Niemand heeft het leuk en het vermogen daar om te kunnen lachen, is wat men noemt humor."  Had ik dus al eens gedaan.
En wat is dit? Goeie openingszin:"Waarom wil je geen verkering, met een jongen zoals ik."  O ja,  jaren '80 ingestuurd naar een bevriende producer die een plaat ging maken met kindsterretje Danny de Munck. Nooit iets mee gebeurd. Ik heb geen zin het over te tikken, maar een scan is zo gemaakt.

In mijn Engelse teksten uit de jaren '80 zit het vocht. Leave me lonely, Now I miss my baby, Under the lamplight - allemaal ooit geschreven en gedemood met het idee: dit is te gek, dit is het beste wat ik – etc. Misschien moet ik eens al die demo's en teksten op cd-rom of stick zetten, voor diehard fans. Maar het zijn er zoal tachtig, wie gaat daar ooit naar luisteren? En vóór ik al die Dat-bandjes heb overgezet in wav...
Tussen de teksten ineens een uitdraai van mijn openingspraatje bij een Zangeres zonder Naam-tentoonstelling in Leiden en rijmpjes voor Radio Sterrenbos uit Groningen, een uitzending over afval:
'Het tijdschrift dat je moeder leest/ is ooit een mooie boom geweest.' 

Uit de map valt een uitdraai van Liefde van later, tekst van Lennaert Nijgh. Met op de achterkant iets in mijn gruwelijk handschrift. Volgens mij staat er dit:
Grote broer, ik wil maar liever sterven
Grote broer, ik ga maar liever dood
Grote broer, dan mag jij alles erven
Want ik ben klein, en jij bent groot 

Nou, dat gaat vast diep. Maar als ik het toen al niet belangrijk genoeg vond om uit te werken, wat zou ik er dan nu gewichtig over doen? Toch lees ik verder.
Grote broer ik wil niet langer leven
In de schaduw van een man als jij
Ik mis denkkracht [...?] en [... moed?...] 't/te streven
Je te verslaan, je duwt me zo opzij
Of wacht, misschien is het niet toevallig op een Nijgh-tekst. En zocht ik naar een metafoor, voor een Voorbeeld in wiens schaduw het al een eer is om te staan. Nou, het zal wel. Weg ermee.

Comme ça. Wat is dat nou weer? God ja, een liedje opgenomen met Isa Hoes voor een project van Roland Topor wat nooit van de grond is gekomen, hoewel ik wel betaald ben. In een van mijn vader geërfde  wees zuinig met papier-tic uitgedraaid op de achterkant van een reisverhaal over Australië. Was dat voor Avenue of de Man? Zwerft ook nog ergens: een doos vol interviews, reisverhalen en columns, inclusief twaalf en een half jaar mijn pagina in Nieuwe Revu. Naast die kist met DAT-bandjes waarschijnlijk.
Enfin, deze map is leeg, op drie blaadjes na: de cuelijst voor audiotracks van Piano en gitaar, live-registratie van drie theatershows uit de jaren '90. Minitieus met de hand de seconden bijgeschreven. De Betacam banden met beeld liggen nog bij mijn vorige theaterbureau, moet ik ook 's ophalen. Zeker de liedjes zouden het leuk doen op YouTube. Maar daar moet dan het cd-geluid onder gezet, dus niet slim om dit nu weg te gooien zonder scannen. Maar ik heb geen zin meer om te scannen. Spijt is wat doe koe schijt. Dit zien we nooit meer terug.



Ja vrienden, misschien kan ik mijn tijd beter besteden. Lekker nieuwe dingen maken. Maar we stromen allemaal naar zee, af en toe gaat het hard, af en toe is het dobberen, en soms klem je als een stok achter een rots aan de oever, en dan moet je je van wat ballast bevrijden.
"Je bent toch niet aan het afbouwen, Jan?" vroeg iemand.
Integendeel, ik ben op zoek naar ..."
[Sorry, hier hoort een woord wat dat gevoel beschrijft, maar zo heet ook die tekst die ik naar Rob de Nijs stuurde, en naar ik gisteren hoorde wordt dat het titellied van zijn nieuwe plaat, dus die ik hou ik even geheim.
En nou je het zegt, zonder mijn vakantiewerk was dat lied er nooit gekomen!]

 

zondag 20 juli 2014

"IEDEREEN KENT WEL IEMAND" #MH17

Toen Daan donderdag riep dat er een vliegtuig vol Nederlanders was neergestort, misschien zelfs neergeschoten, had ik daar geen zin in. Ik ben geen ramptoerist, en het heeft altijd iets ongemakkelijks om een ongeluk met Hollanders erger te vinden dan een met Koreanen.
Al gauw liep mijn tijdlijn op twitter vol, ik sloot me er voor af, ging wat anders doen.
Maar zoiets druk je niet weg.
's Morgensvroeg kwamen de eerste mailtjes: Annet zat in het vliegtuig. Met haar man.
'Wie was dat dan?' vroeg Daan.
Makassar, Indonesië, jaren zestig. Vijf, zes Hollandse gezinnen, werkzaam in de zending. Dominees natuurlijk, maar ook artsen. Zoals mijn vader, en oom Wim, want in de zendingsfamilie heten alle ouders oom en tante. Ons gezin met vijf kinderen, zij met vier. De moeders gaven les. Klasjes van twee of drie. Ik zat met haar zus in de klas, Annet was een jaar ouder. Moest een kind naar de middelbare school, dan gingen ze naar Holland, bij een oom en tante.
Toen ik, nummer vier, aan de beurt was, had mijn moeder er genoeg van. Ze vond dat mijn vader voldoende voor de derde wereld had gedaan, nu ging ons gezin voor. Wij vertrokken, vader bleef nog een half jaar voor de overdracht, en kwam toen ook terug. Einde van de zending. En de zendingsfamilie. Wanneer zag je elkaar nog? Bij (gouden) bruiloften en begrafenissen.
Maar vorig jaar mei was er ineens een reünie. Van de oudere generatie was de helft dood, de rest boven de 75. Wij, zendingskinderen, allen de 50 gepasseerd.
Er waren dia's en foto's, we zongen liedjes en ik sprong op tafel voor het verhaal over mijn eerste optreden, met ons playbackbandje The Red Stars, inclusief 12:30 van de Mama's & Papa's. Met Annet als Mama Cass. 'En die meiden zaten zo te giechelen dat iedereen zag dat het nep was.'
Laatst kwam ze kijken bij een optreden. "Ik moest het toch eens zien als je echt zong!'
We hadden het nog even over de reünie. 'Best bijzonder dat we allemaal nog leven. Had ook anders gekund, met al die dubbele tropenjaren," lachten we bij het afscheid.

Annet en haar man waren op weg naar Indonesië. Zonder hun drie kinderen. Misschien liet ze hem wel haar geboortegrond zien. Ik weet het niet. Heb nog geen contact gezocht met de familie. Ik wil me niet opdringen. Zoals ik ook geen zin had om erover te facebooken of te twitteren. Het is net of je de aandacht op jezelf wil richten. En het kan vast troost bieden als wildvreemden je sterkte wensen, maar zo dik waren we nou ook weer niet.  En het is zoals het NRC kopte: "Iedereen kent wel iemand." Maar toch.
Sinds Malaysian Airways die namenlijst heeft vrijgegeven, moet ik daar toch steeds naar kijken.
41. DEJONG/ANNETJEMRS

Ik schreef ooit in een liedje: 'Je leven is een legpuzzel, en steeds meer stukjes raken kwijt.'
Ongeluk, ouderdom, zelfmoord, ziekte... ik ken het van dichtbij
Maar dat er nog eens een uit de lucht geschoten zou worden, blijft onwezenlijk. 
Ik wou het toch even delen.



zondag 29 juni 2014

ORANJEDINERS!!!

Nee, een laatste oranjediner met iets Braziliaans, daar kwam het niet van. Ik kwam 12 juli pas vijf minuten voor aanvang van een optreden terug. Weten we dat ook weer: ook zonder mij lukte het ongeslagen te blijven. Maar genoten van de 3-0  hebben we wel.  
Hier nog even de andere.

9-7 Empanada Argentina    Arg-Ned 0-0

za 5-7  Zwarte bonen en bakbanaan Ned- Costa Ric 0-0  


zo 29 Enchilada met nepkip  Ned-Mex 2-1


ma 23-6 Chili sin carne  Ned-Chil 2-0


wo 18-6 Kangoeroe!  Aus-Ned 2-3


vr 13-6 paella   Span-Ned  1-5


maandag 16 juni 2014

ROT in CARRÉ !!! 11 januari

Hoera, op zondag 11 januari 2015 een derde Rotfeestje in Carré, ditmaal in het teken van Elvis Presleys 80e geboortedag die week.
Onder de titel 'De King & Wij' wordt het een eenmalige, bonte avond met een tof combo en een stoet eregasten.
- Alles onder voorbehoud - zingt Fré Spigt Devil in disguise als 'Duvel in 'n doos', brengt Charley Luske Hound Dog als 'Keeshond' en vertolkt Claudia de Breij een speciaal voor haar gemaakte vertaling van I just can't help believin'. Musicalster René van Kooten, die de hoofdrol speelde in All shook up/Love me Tender doet nog een keer de 'Bajesrock' (Jailhouse Rock). Ook Angela Groothuizen heeft toegezegd,  en jawel, jawel, Ron Brandsteder zal zijn diepe bas weer eens laten horen in Ben jij ook zo alleen (Are you lonesome tonight)... 
De definitieve gastenlijst wordt later bekend, maar de afsluiter wordt vast een gezamenlijk 'Je weet nooit hoe het loopt', oftewel, You'll never walk alone.
De vorige Rotavond in Carré was stijf uitverkocht, dus reserveer op tijd en wees erbij, De King & Wij! 

dinsdag 20 mei 2014

HUIS TE KOOP, OP DE SELFIE-TOER

*
De makelaar had een extra hoog bord nodig...

*
 Ook binnen is alles hoog


Voorkamer met haard en fijne boekenkast....

       


aan de achterkant zit de keukenkast vast 


*
Keuken en eetkamer komen via schuifpui uit op de tuin,
 net zoals mijn werkkamer in het achterhuis

 

*
Aan de andere kant van de hal nog twee extra kamers,

*
en dan de trap op met z'n mooie leuning



*

 Badkamer met glazen doorkijk over portaal naar een van de vier slaapkamers


*
Frans balkon aan onze slaapkamer
...

*
En inderdaad, de achtertuin is nogal... groot


We genieten er nog maar even van (hangmat is bij de prijs inbegrepen :-)

Mocht iemand plannen hebben… hier is de link naar de makelaar, 
(met nog de oude interieurfoto's, inmiddels is de schilder geweest).