dinsdag 21 februari 2017

STEMVERKLARING

Ik heb al gestemd.
Als Nederbelg kon het per brief.
En die is gisteren op de bus gegaan.
Lijst 10, plaats 43.
Yep, dat ben ik zelf.
Lijstduwer van de Partij voor de Dieren.
De lol op mezelf te kunnen stemmen, wou ik niet laten liggen.
Maar het gaat om de partij uiteraard.

In 2004 kleurde ik het hokje van Jan Wolkers, mijn eerste keer op de PvdD. Dat leverde toen meer verbazing op dan nu. Maar nog steeds kijken een boel mensen niet voorbij die naam.
'Partij voor de Dieren is een geuzennaam,' zeg ik dan maar weer. 'Het idee dat je nou eens niet per se voor je eigen gedoetje opkomt, maar voor iets wat zwakker staat dan jij. En kijk de rest van het programma maar. Zit goed in elkaar. En uiteindelijk: ja, wie de wereld een beetje beter maakt, verbetert ook zichzelf. Een groenere wereld is bepaald niet zonder eigenbelang.'

Mijn rol als lijstduwer is vooralsnog niet groot.
Ik maakte een vrolijk bio-boerderijliedje op de wijs van Old McDonald had a farm, dat ik later ook nog bij Jeroen Pauw heb gezongen.
Maar ik had al een tijdje het plan eens iets met We are the world te doen. Nu dan maar.
Zonder pretenties. Zonder leger zangers.
Gewoon 1 stem voor alles, met een gitaartje.
Wie niet tegen politiek correcte liedjes kan: klik mij nu weg voor Plan B van Marianne Thieme en de haren!






maandag 6 februari 2017

Mijn Vrolijkste Vriend ✝

Ben enorm verdrietig.
Kreeg vanmiddag het bericht dat mijn Vrolijkste Vriend zomaar is overleden.
Acute ziekenhuisopname, binnen 24 uur weg. Iedereen in verbijstering achterlatend.
51. Van jongs af vegetariƫr, geen drugs, geen drank, altijd sporten.
Bert Stroo, doopnaam Sybert.

In mijn top tien van mensen waar je je leven lang mee wilt doen, ook al zie je elkaar jaren niet.
We leerden elkaar kennen in 1990, de momenten in mijn herinnering duikelen over elkaar heen. Op Splash, op feesten, in Egypte, in New York, hij speelde op tv mijn broer in Zo Broer, zo Broer een variant op Zo vader, zo zoon en velen tuinden er in. En we schreven samen liedjes. Wonderlijke.
Hij leverde de teksten voor Beeldje bij m'n bed van Koning Jan, Het lied van de Koekoeksklok op Meisjes en Mijn liefste schilderij, over het huilende zigeunerbroertje op Een Zee van Tranen.
En het geestige 88 toetsen en een glimmende gitaar, ooit op cd gezet door Mieke Stemerdink.
Bert was een puike vertaler, ook ondertitelaar van vele films en tv-series, en vaste kracht bij Donald Duck. Wij verhuisden naar Ossendrecht, hij en zijn vriend Andy naar Berlijn, maar we bleven altijd wel mailen en smoelenboeken.
In december verhuisde Bert terug naar Amsterdam.
Ik had gepland hem in Maart op te zoeken met een fijn plan om iets te maken.
Mooi niet dus.

  Bert in de jaren 90.



woensdag 1 februari 2017

Toen wij Amerika niet inmochten...

Een jaar of twaalf geleden gaf ik Daan voor haar 30e verjaardag een weekje New York voor het hele gezin.
Daar stonden wij op Zaventhem zaterdagmorgen half acht in vrolijke wereldreizigerstemming in de rij voor de douane toen er een dame ons met een bezorgd gezicht aanschoot: hadden wij aparte paspoorten voor de kinderen?
Nee, Elvis en Rover stonden bij ons ingeschreven, zowel bij Daan als bij mij.
'Dan hebben we een probleem,' zuchtte ze, en leidde ons naar de balie van Virgin.
Kinderen zonder eigen paspoort kwamen Amerika niet meer in. Nieuwe regel, vrij abrupt ingevoerd.
'Maar ze zijn 5 en 2, wij zijn de ouders, hier staan ze, met foto en al, wat is het probleem?'
Verbijsterend. We mochten niet eens op eigen risico mee om daar verhaal te halen, we zouden in New York toch absoluut worden teruggestuurd. Dinsdag ging er weer een vlucht. Als wij in de tussentijd op Schiphol twee noodpaspoorten haalden konden wij dan mee. "Gratis met alleen 200 euro omboek-kosten pp, ik zeg helaas, want wij vinden het ook heel vervelend, zowel voor u als voor ons."
Even later stonden we op de gang, met onze koffers. Daan en de kindjes in tranen. Ik getergd. Nu naar Schiphol en dan terug naar huis en dan dinsdag pas vliegen en meteen zaterdag vroeg weer terug– ik had precies een week vakantie voor ik weer verder moest met de musical waar ik in speelde, dus...
'Als het zo niet gaat, moet het anders,' zei mijn moeder altijd en in plaats van terug naar de parkeergarage keek ik naar het vertrekbord, zag een balie met last-minute sales, en binnen drie kwartier zaten we in de lucht op weg naar Istanbul. 'Turkije schijnt ook heel mooi te zijn.'
Het geld van Amerika kregen we nooit terug, want Virgin noch het internet reisbureautje voelde zich verantwoordelijk. Die laatste wisten niet eens van die regeling af, anders hadden ze ons wel gewaarschuwd. Maar ja, in de kleine lettertjes staat dat je zelf de invoereisen moet checken. Ook de eerste drie nachten hotel in New York waren al afgeschreven. Die andere konden nog gecanceld. Bij elkaar een strop van 2500 euro. Zo door de plee.

Wij waren vakantiegangers, maar de rare ervaring zonder enige reden als ongewenst te worden beoordeeld, vergeet je nooit.
Hoe je je moet voelen als vluchteling met een inreisverbod, laat zich raden.

In Turkije wel leuk op de plek geweest waar het Paard van Troje moet hebben gestaan.